Hoera weer een Column van onze Regina;
Vier Musketeckels uit Westzaan
Den Loopschen teckel
Met inmiddels drie teefjes in het gezin vliegen soms de hormonen in het rond. Tja, net als het vrouwmens hebben ze zo’n periode waarin je extra omzichtig met je damesteckel moet omspringen. Gelukkig hebben zij zo’n periode een keer per half jaar terwijl wij vrouwen elke maand de pineut zijn. (Soms vraag ik me wel eens af of Moeder Natuur bij de ontwikkeling van het vrouwmens hier wel goed over heeft nagedacht. En dan heb ik het niet eens over De Overgang…)
Dan komt dus zo’n periode dat het teefje chagrijnig wordt en het bloedverlies begint. Ik vraag me trouwens af of ze ook zo’n trek krijgen in chocolade. Al heb je het bijna nooit gegeten, automatisch gilt je brein om chocolade in die periode. Helaas voor de teckelteefjes is chocolade uit den boze voor honden. Kijk en daar zou ik nou gruwelijk chagrijnig van worden, geen chocolade mogen eten…!
Afijn het bloed druppelt waar het eigenlijk niet gaan mag dus wederom emmer sop, dweil en schoonmaakdoekjes paraat om meubels en vloer met grote regelmaat te ontsmetten. Nu bestaan er ook broekjes voor deze periode compleet met teckelmaandverband; of moet ik zeggen teckelzesmaandverband!?
Teckelzesmaandverband
Ook wij schaften zo’n broekje aan. Altijd handig en als het mij de tijd bespaart die ik met de dweil en sopdoek aan de slag moet ben ik helemaal blij.
Het aantrekken van het broekje ging niet helemaal zonder slag of stoot. Zeg maar gerust het werd een redelijke vechtpartij. Vind Frutsel het helemaal geweldig als zij bij koud weer haar jas aan mag, het broekje echter kon ze niet echt waarderen. (Tja, ook ik vond het qua pasvorm en dessin er nou niet echt aantrekkelijk uitzien maar het gaat tenslotte om het effect nietwaar!) Pootje in een gat, staartje door het andere gat, de ene helft onder het buikje door, de andere helft over de rug en dan nog zo’n gespje dichtklikken. En dat alles bij een worstelende teckel… Na een paar verwoede pogingen zat het broekje inclusief verbandje erin eindelijk om Frutsel geknoopt. Zij deed vervolgens weer verwoede pogingen om het zo snel mogelijk weer uit te trekken. Want hoe moest ze zich nou wassen? En leg een teckel maar eens uit dat de vieze zooi ‘Always’ geabsorbeerd wordt door het verbandje dat ook ‘Always’ ververst kan worden.
Het broekje bleek toch wel stevig rondom haar lijfje te zitten dus na enige pogingen zich ervan te ontworstelen lukte het haar alleen om het verbandje eruit te trekken. Nieuw verbandje erin… Verbandje uit.. nieuw verbandje… Pfff… dan maar even zonder verbandje… gewoon even wennen…
De andere teckels kwamen verwonderd aan haar en vooral het broekje snuffelen. We konden bijna Frutsels wangetjes rood zien kleuren van schaamte terwijl de anderen medelevend toekeken hoe belachelijk ze er uit zag en vooral hoe komisch haar loopje eruit zag waarbij het broekje ook nog een soort van ritselend geluid maakt. Arme Frutsel.
Op het moment dat ze ’s avonds de bench in moest om te gaan slapen schommelde ze met broekje om hobbelend de bench in. Moest het ook in de bench aan? Jaha, de bedoeling was uiteraard ook om de bench zoveel mogelijk schoon te houden.
Zo deurtje dicht en lekker slapen…
Na enkele minuten was er enig gestommel in de bench gaande. Nu zijn we dat wel gewend, Frutsel is tenslotte ook onze ‘Binnenhuisarchiteckel’ die nogal vaak de bench opnieuw inricht. Echter waren er tijdens de stommelgeluiden ineens ook heftige scheurgeluiden hoorbaar. Ze was het vreselijke broekje overduidelijk helemaal zat! Manlief en ik keken elkaar aan. Frutsel had uiteindelijk toch de strijd met het broekje gewonnen.
Nu duiken we bij het horen van geluid niet direct de bench in om te voorkomen dat de teckels eraan wennen dat geluid maken de, altijd gewenste, aandacht van het baasje trekt en vaak is het kwaad dan toch al geschied. Dus dat deden we nu ook niet, berustend in het feit dat het soort van bye bye broekje was.
En inderdaad toen de volgende ochtend de bench open ging kwam een triomfantelijke Frutsel vrolijk de bench uit gerend en vonden we de restanten van het broekje. Volledig aan kleine flarden gescheurd. Frutsel had haar frustratie volledig afgereageerd en was er helemaal op los gegaan. En wellicht had Floortje haar zelfs een pootje geholpen. Exit broekje, lang leve sop en dweil.
Tot de volgende keer!
Lieve teckelgroet, Regina
Ingewikkeld
Volgens mij herkent elke teckeleigenaar dit wel: De teckel die altijd lekker onder een dekentje kruipt, vooral bij lagere temperaturen. Overal volop dekentjes op voorraad, je weet immers maar nooit wanneer zich een extreme winter met dito temperaturen aandient. Uiteraard gaat dat met onze Musketeckels niet anders. Nou ja, niet anders? Frutsel spant iets of wat de kroon. Of het nu lente, zomer, herfst of winter is Frutsel wenst altijd een warme deken. Slechts bij zeer hoge temperaturen verkiest zij het om er niet helemaal onder te kruipen.
Echter bij een klein vlaagje tocht en als de temperatuur een graadje zakt schiet ze in de richting van welk dekentje waar dan ook. Maar… het liefst op de bank en het liefst een zo dik mogelijke deken. Vooral zo’n dikke woondeken van velours met een extra comfortabele knuffelbare teddyvoering heeft duidelijk de voorkeur. De naam ‘woon’deken wordt echt letterlijk opgevat.
Wanneer Frutsel het nodig vindt springt ze op de bank en begint aan de deken te trekken die meestal (nog netjes) opgevouwen op de bank ligt. Ze sleept de gevouwen deken uit elkaar dan is het wroeten geblazen. Met haar bek trekt ze de deken over haar kop en dan maar wroeten en rollen, wurmen en wikkelen. Het neemt best wel enige tijd in beslag om zich geheel naar wens in de deken te wikkelen. En, geloof me, Frutsel is niet snel tevreden. Dus er wordt danig gerold en gewroet en menigeen die naast haar zit, teckel of mens, wordt hierbij flink aan de kant geduwd. En voor een klein teckeltje kan ze behoorlijk duwen.
Na enige tijd wordt het sein gegeven dat ze tevreden is: Dan klinkt er een hele diepe zucht van genot onder de prop dekens vandaan! Haaa… Heerlijk… Ik hoor het haar denken en je ziet haar lijfje ontspannen. Nou ja haar lijfje… De prop deken waar zij in ligt dan. De deken ligt compleet in een strakke maar geplooide prop c.q. rol gewikkeld met hier en daar een deken-uitsteeksel. In het strakst gewikkelde gedeelte ligt Frutsel. Overigens is dit niet altijd herkenbaar waardoor het niet onmogelijk is dat iemand per abuis op haar gaat zitten. Niemand, teckel, volwassene of kleinkind, verwacht in die prop een teckel wat wel eens een verschrikte situatie oplevert.
En daar ligt ze dan heerlijk ze slapen, luieren, wie zal het zeggen want ze is totaal onzichtbaar. Af en toe zie ik de prop op en neer gaan door haar ademhaling of hoor een zucht van genot en weet ik dat ze nog niet gestikt is. Ik kan bijna niet begrijpen dat ze het niet Spaans benauwd krijgt zo helemaal ingewikkeld maar Frutsel vindt het duidelijk fantastisch. En warm, heerlijk warm! Als ik de kans krijg om haar even aan te raken binnenin de prop voelt zij letterlijk als een hete kruik. Zo’n kruik, warm maar knuffelzacht zou je graag in je bed vinden in een koude winternacht.
(En soms, als ik ’s middags even lekker op de bank lig te luieren komt die warme maar knuffelzachte Frutselkruik lekker tegen me aan liggen, heerlijk!)
Helaas moet ze uiteindelijk toch eens uit haar prop kruipen, om te eten, naar buiten te gaan of gewoon te checken of alles in huis nog z’n gangetje gaat. En dat ‘uitwikkelen’ lukt niet altijd. Daar heeft Frutsel wel een oplossing voor. Ze knaagt zich een weg naar buiten… Ze knauwt een gat in de deken en wurmt zichzelf erdoor. Moet het gat wel groot genoeg zijn en dat is het vaak niet, waardoor ze behoorlijk in de knel raakt. Hoewel ze de strijd niet snel gewonnen geeft moet zo nu en dan zelfs de schaar er aan te pas komen om haar te bevrijden. Of ze rijgt zich door een gat om vervolgens weer door een ander gat te kruipen wat zij de vorige keer heeft gemaakt en is ze volledig ingewikkeld. Ze laat zich duidelijk niet voor een gat vangen! Zelfs dan probeert ze nog enige stapjes te zetten wat er hilarisch uitziet. Arme Frutsel!
Met een wat angstige blik kijkt ze me aan en denkt: HELP!? Voorzichtig komt de schaar er weer aan te pas. Dag deken! Nou ja, niet helemaal, hij gaat pas de vuilnisbak in als er meer gat dan deken is overgebleven en we er geen gat meer in zien. Gelukkig duurt dat vaak wel een tijdje en hebben we genoeg dekens in huis en altijd zijn er in het koude jaargetijde genoeg winkels met een ruime voorraad fijne woondekens!
Ik wens u een warme wintertijd met of zonder warme, knuffelzachte teckelkruik!
Tot de volgende keer,
Lieve teckelgroet,
Regina.
Column van Regina en haar Musketeckels
Het hondenspektakel
Regina’s column November 2019
Een leuke doe-dag, speciaal voor honden, werd (al even geleden) georganiseerd door onze dierenartspraktijk. Een hele lijst aan leuke en sportieve workshops waar honden met hun baasjes aan deel konden nemen. Uiteraard waren wij met onze Musketeckels van de partij.
Enthousiast aangekomen waren we als eerst ingedeeld bij de ‘Woofcamp’, een soort van sportieve activiteit voor honden en baasjes. Een variant op de Bootcamp, waar mijn lichaam totaal ongeschikt voor is, was deze speciaal voor de hond dus gingen we een poging wagen. Toen ik de ranke, gespierde en sportieve lichamen van de trainers zag werd ik al wat nerveus en bleek helaas het deel ‘voor de hond’ wat onderschat… Vooral de baasjes moesten op en neer rennen met de hond in het kielzog en ons lichaam in allerlei vreemde posities vouwen waarbij de hond dan onder je door moest kruipen en over je heen moest springen. Voor mij was het al een hopeloze zaak om mijn lijf in de gevraagde positie te krijgen, laat staan er op commando een teckel onderdoor of overheen te krijgen.
Blijkt de teckel toch weer de wijste: “Zeg baas, je denkt toch niet dat ik aan al die idioterie, die jullie mensen bedenken, meedoe hè!?” Gelukkig duurde de workshop niet heel lang en ietwat gedesillusioneerd, overstrekt en verrekt maar vooral opgelucht dat het klaar was verliet ik het parcours en bedankte ik vriendelijk voor de eer om wekelijks deel te nemen aan dit sportieve gedoe; al was het maar om mijn Musketeckels te beschermen voor de gevaren die dit met zich meebrengt. Frutsel had haar pootje geblesseerd en heeft nog dagen met verband gelopen. Heb ik toch weer gelijk dat sport toch gewoon een levensgevaarlijke onderneming blijft!
Eerst maar even bijkomen met koffie en wat lekkers inclusief huisgemaakte koekjes voor de teckels en op naar de volgende workshop: een heuse ‘Snuffel-Experience’. Een zaaltje vol met diverse manden, badjes en kratten gevuld met plastic flessen of geknoopte lapjes waar snoepjes in en tussen verstopt waren. Hier kwam het vooral op aan hoe sterk de reukzin was. De riemen los en daar doken onze Musketeckels tussen alle attributen. Dan blijkt dat soms die reukzin toch wat geoefend moet worden want waar zijn we nou precies naar op zoek, baas???
Vooral Floortje, haar neus ging in ’t rond maar het leek wel of ze de snoepjes gewoon niet kon ontdekken. Al snuffelend liep ze het zaaltje rond langs de mand met geknoopte lapjes, badje en kratje met plastic flessen en even waren we bang dat er iets ernstig mis was met haar reukzin. Maar ze liep toch duidelijk te snuiven met haar neus in de lucht… Ineens liep ze naar een tas van de spelbegeleidster die tegen de muur stond om daar vervolgens enthousiast in te duiken, alle nee’s en foei’s van ons negerend… Om er triomfantelijk weer uit te komen met … een bal. Tja, Floortje en een bal dat is hetzelfde als thee en pot, sleutel en slot of soep en kom; soort van on- of toch(?) los-makelijk met elkaar verbonden. Ze kunnen apart maar niet zonder elkaar. En hoewel de begeleidster niet heel erg gecharmeerd was van het feit dat Floortje zomaar in haar tas dook (zet dat ding dan ook niet op de grond!!!) stond ze wel te kijken dat Floor toch maar even die bal tevoorschijn toverde.
Op naar de dierenfotograaf: Die in no time, tot onze verbijstering, een prachtige fotoreportage van onze lievelingen maakte, met een piepspeeltje (en wellicht een dosis ervaring) was het letterlijk zo gepiept! HA, moet ik proberen… Na tientallen pogingen is het resultaat vaak nog miniem! Blijkbaar is het toch ‘vreemde ogen dwingen’…
In de workshop ‘Hondenspeeltjes maken’ werden we meester gemaakt in de kunst van het snuffelkussen knopen wat echt niet meevalt als je ook nog een paar teckels aan de riem moet vasthouden want er liepen inmiddels heel veel honden rond. Aan de lijn was echt verplicht om te voorkomen dat de dierenarts alsnog aan het werk moest.
Na een superleuke dag huiswaarts gekeerd met voor elke hond goodiebags, snuffelkussens en, oh ja, op maat gemaakte teckel-badjasjes voorzien van eigen naam.
Nu we een tijd verder zijn liggen, zoals het vaak gebeurt, de snuffelkussens prachtig in de kast (gevalletje van: O ja, moeten we ook weer eens gebruiken en ondertussen liggen ze er nog steeds…), is veel inhoud van de goodiebags (hoe ‘good’ bedoelt ook) verhuisd naar kast, kringloop of erger vuilnisbak en blijken de badjasjes, hoewel gewoonweg schattig, toch te veel werk om ze aan te trekken.(En wanneer gaan teckels nou in bad…?)
Tot de volgende keer.
Sportieve teckelgroet,
Regina
