Drie Musketecks uit Westzaan
De waakzaamheid
Wie wil het nou niet: Een ‘beveiligingsmedewerk(st)er’ vast in dienst tegen kost en inwoning en een knuffel op z’n tijd. Wat dat betreft zijn de meeste hondeneigenaren best wel goed bedeeld denk ik zo.
En wij? Wij hebben Floortje. Altijd scherp en alert (ook zonder Cup a Soupje rond vier uur), zelfs als ze slaapt. Bij elk geluid schiet ze overeind, spits alle zintuigen en waar nodig (dat is eigenlijk altijd volgens Floortje) barst ze uit in luid geblaf, zich spoedend in de richting van waar het geluid komt: het voorraam, de deurbel of de schuifpui c.q. achterdeur.
Save This Selfie nu Floortje
Vooral de deurbel: altijd garantie voor een actie van Floortje want de deurbel betekent andere (vreemde) mensen… Verwoede pogingen om het haar enigszins af te leren hebben helaas niets opgeleverd. Blijkbaar verkeert Floortje in de volle overtuiging dat zij ‘De redder des gezins’ is tegen langsrijdende auto’s, fietsers, postbodes (ja, zelfs die aardige PostNL medewerker die hun voer komt afleveren), collectanten, buren, nou ja noem ze maar op.
Zelfs argeloos voorbij waaiende blaadjes en/of verdacht uitziend zwerfafval ontkomen niet aan een luidkeelse blafsalvo van ons waakse Floortje. Vol trots wacht ze na haar blafactie onze reactie af in de verwachting een flinke beloning in ontvangst te kunnen nemen: “Heb ik ze daar even goed weggejaagd baas, hé baas, heb ik alweer jullie leven gered!”
Om er teleurgesteld achter te komen dat wij een dergelijke actie niet kunnen waarderen, ondankbaar als we zijn krijgt ze slechts een berisping als we van onze hartverzakking zijn bekomen.
Faith is ook zo’n tandenmonster
Laatst kwam een vriendelijk buurjongetje me vragen of hij alsjeblieft de houten pallet mocht hebben die bij ons op het erf stond. Hij vroeg het zo vriendelijk en beleefd met de stellige uitleg dat hij hem echt nodig had voor een huttenbouw wedstrijd dat ik niet kon weigeren. Of hij hem wel meekreeg? Nou, daar had hij wel een oplossing voor. De vrijdag erna stond hij voor de deur met een flinke skelter met aanhanger. Nu moet u weten dat de vrijdag voor mij niet zo’n goede dag is om dit soort extra acties te krijgen want dan pas ik op mijn twee kleinzoons van inmiddels 5 en 2. Tel hier drie speelse, ondeugende Musketeckels bij op dan snapt u vast dat je soms handen, ogen en oren te kort hebt.
Floor, Frutsel en Brownie; de hoofdpersonages van Regina’s Columns
Gelukkig zag ik de jongen nog voor hij aan hoefde te bellen. Ha, was ik Floortje daar even voor! Tussendeur naar de gang dicht en zachtjes de voordeur open: Nee hoor mevrouw, het lukt wel, riep de jongen nog. Maar ik zag hem zeulen en de aanhanger kiepte ook nog om met pallet en al… Ach arm kind, toch maar even snel de helpende hand toesteken, moederkloek als ik ben. Helaas… Mijn kleinzoon kwam ook even kijken en deed de tussendeur open… En daar kwam Floortje! (Onderschat nooit een waakse teckel!!! O ja, en een nieuwsgierig kleinkind… en de combinatie van die 2 al helemaal niet!) Als een razende en luid blaffend sprong ze om de jongen heen en ging het helemaal mis: De arme jongen schrok zich te pletter en zette het op een lopen, gillend en schreeuwend. En Floortje in de achtervolging, luid blaffend. En Brownie, die op het tumult af kwam, ook. (Spelletjes… Brownie is dol op achtervolgingsspelletjes). En kleinzoon ook, op z’n sokken … Oohh help, dacht ik…
Floortje joeg het arme kind de hele straat door met een enthousiaste Brownie in haar kielzog. En ik er achteraan. Sta stil! riep ik tegen de jongen, STA STIL! Gelukkig, de jongen stopte met rennen en bleef verstijfd staan in een hoekje van een parkeervak omringd door struiken aan z’n ene kant, Floortje en Brownie aan z’n andere kant.
Over tanden gesproken Qwis’s Queen FBP nu Queennie
Save This Selfie FBP nu Floortje
Goddank, kon ik beide Musketeckels èn kleinkind zonder verdere ongelukken weer naar binnen brengen onder toezicht van allerlei buren die zich achter hun raam verschanst hadden bij het horen van zoveel kabaal. Alleen mijn buurman schoot te hulp, gelukkig, en hielp de jongen nadat hij wat gekalmeerd was met het opladen van de pallet op zijn skelter. Dank buurman, mijn dank was groot.
Alles weer veilig binnen èn achter een dichte deur liep ik nog even naar buiten. Ik bood mijn excuses aan en legde de jongen uit dat als hij stil bleef staan Floortjes aandacht al gauw weer weg zou zijn. En hoe meer hij bewoog en wegrende hoe meer Floortje met hem wilde spelen. (Als speeltje… of als prooi maar dat heb ik er maar niet bij verteld!)
TANDEN maar niet van Floor
De jongen snapte het wel: Maar mevrouw, zei hij… Ik zag die tanden! En die waren zogroot! Tja, hoe groot zijn teckeltandjes precies. Nou ja, in de ogen van een jochie van een jaar of tien blijkbaar héél groot.
Tot de volgende keer,
Lieve teckelgroet,
Regina
