Juli 2017

Regina en haar drieling links Twist ‘N Shout FBP alias Frutsel midden Urley Sunshine FBP alias Brownie rechts Save This Selfie FBP Floortje

Het regent, het regent, de teckeltjes worden nat

Naar buiten gaan, een stuk lopen vinden alle honden fijn. Al is het maar om het hondenlichaam geleegd te krijgen van alle ‘shit’ en vocht dat zich daarin ophoopt. Ook als hondenbaas is een heerlijke, flinke wandeling de uitgelezen kans om aan de broodnodige lichaamsbeweging te komen in de frisse buitenlucht. En kent u nou een hond die niet staat te trappelen bij de deur, als u met de riem aan komt

De drie musketecks uit West-Zaan

Meestal veren onze teckels al direct rechtop als we schoenen en jas pakken. Aandachtig kijken ze dan wat er gebeurt: Trekt baasje schoenen aan… ja? Doet baasje de jas aan… ja? Pakt baasje het tasje met zakjes en speeltjes… JA!? Als een speer schieten ze dan van de bank richting de gang om elkaar te verdringen wie als eerst het tuigje om mag krijgen. Driemaal tuigje omgespen is best nog wel een gedoetje als ze gedrieën enthousiast om je heen springen en van ons naar de deur rennen en weer terug maar we zijn er inmiddels bedreven in.

Foto Floor kijkt uiteraard mee of ook deze column ermee door kan

Als we allemaal ‘aangejurkt’ zijn is het dringen voor de deur. Lastig hoor zo’n deur die dan ook nog naar binnen open gaat… Maar als ie dan open is schieten ze naar buiten klaar voor de wandeling.

Maar je hebt van die dagen…

Ook Frutsel kijkt uiteraard mee of het wel oke is.

Teckels in de tuigjes, jas, schoenen aan en de deur zwaait open… In plaats dat ze naar buiten schieten zetten plotsklaps 53 nageltjes (53? Ja, 53! Frutsel is ooit blijkbaar ergens klem komen ze zitten en dit heeft haar een nageltje gekost) zich vast in de deurmat: Het regent!

Teckels rennen in de veronderstelling dat het nog steeds regent

In de deuropening kijken ze zorgelijk naar buiten en dan naar mij of manlief. Kom op, hup, we gaan! Roep ik enthousiast maar op zo’n moment ben ik de enige die enthousiasme toont. Tja, hun behoeftes moeten toch echt buiten gedaan worden. Meestal is Frutsel dan de eerste die schoorvoetend naar buiten stapt. En als de eerste Musketeckel ‘over de dam’ is volgen de andere twee ook maar. En echt niet van harte. Blijkbaar hebben teckels een grondige hekel aan een regenbui (zijn het niet net mensen?) Boos kijkend en schuilend onder buurmans heg die iets over de stoep hangt lopen ze langzaam verder. Helaas voor ze houdt de heg op aan het eind van buurmans tuin en moeten ze toch echt door die natte zooi verder. Niet zeuren zeg ik, ik word ook nat en bij ons mensen is er toch echt meer oppervlakte dat nat wordt dan bij een teckel! (ja maar baas, jij hebt een jas aan!) Zoveel mogelijk elke plas ontwijkend (want zeg nou zelf: als jij je voeten met je eigen tong moest wassen liep je er ook omheen!) gaan ze voort, zich steeds uitschudden om zoveel mogelijk regendruppels van hun vacht af te krijgen. En langzaam, vooral langzaam met hangende hoofdjes. Wat is dat toch: Het lijkt wel hoe harder het regent hoe langzamer ze gaan. Je zou toch verwachten dat ze dan juist als een speer gaan!? Af en toe stilstaand en omkijkend zo van: Hoever zijn we wel niet, we moeten die hele weg ook nog terug en kunnen we echt niet terug naar huis? Helaas, eerst je behoefte doen pas dan gaan we terug.

Drie helden weer lekker op de bank

Dus zodra de drie Musketeckels zich geleegd hebben keren ze om en slepen me terug naar huis. De terugtocht gaat dan ineens wel een heel stuk sneller. Thuis aangekomen vallen ze het liefst met de deur in huis, in letterlijk opzicht. Ongeduldig staan ze me aan te kijken: Nou waar blijf je met die sleutel, kom op, hup! Maar met drie ongeduldig heen en weer springende teckels waarvan de drie riempjes standaard in een zeer apart vlechtwerk verstrengeld zitten als je terugkomt van een wandeling en die zich ook nog eens een weg door de deur proberen te graven (wat manlief dan weer zonde vindt en geef hem eens ongelijk!?), heb je wel eens handen te kort om de sleutel te pakken die zoals gewoonlijk altijd ergens helemaal onderin een tasje of jaszak terecht is gekomen.

Eenmaal binnen staan ze zich uit te schudden alsof hun leven ervan af hangt. Tuigjes af en dan… ontstaat er een kleine schermutseling tussen de drie. We hebben namelijk altijd voor dit soort regenachtige momenten een handdoek paraat om de half verzopen stakkertjes weer droog en warm te wrijven. Dit vinden ze heerlijk, ook omdat de handdoek op de kachel hangt en dus lekker warm is. Maar ja, wie mag er het eerst!? Elkaar verdringend en vechtend komen ze alle drie aan de beurt om lekker in de handdoek gerold en warm gewreven te worden. Jeetje, jullie teckels hebben er geen idee van hoe verwend je wordt denk ik dan. Uiteindelijk heb ik weer drie redelijk droge en vooral opgeluchte teckels en kruipen we lekker samen op de bank. Ik met een kop thee om ook weer warm te worden en de drie heerlijkheden komen lekker bij me liggen al dan niet onder een warm plaid en natuurlijk gaan we voorlopig niet meer naar buiten!