Regina met haar stoute teckelfamilie; links Frutsel, midden Brownie, rechts Floor
Ballen gooien
Dokter, ik heb zo’n last van nek en schouder. Ik kom even langs om eens ‘balletje op te gooien’ misschien kunt u enig licht op de zaak werpen? Na enig onderzoek is het antwoord: Waarschijnlijk overbelast. Maar wat doet u dan allemaal waardoor u die schouder zoveel gebruikt dat zelfs uw nek ervan zeer doet? Is de onontkoombare vraag.
En ik maar denken. Sorry dokter, ik weet het gewoon even niet, ook geen zware zaken getild of iets van dien orde. Maar uiteraard blijft de vraag je bezighouden. Ineens valt het kwartje: Ballen gooien! Floortje is letterlijk verknocht aan het apporteren van… Nou ja, zo ongeveer van alles wat je voor haar weggooit. Zo erg zelfs dat we de activiteit omgedoopt hebben tot ‘apFLOORteren’. Als mensen vragen hoe wij ‘die twee zwarte’ nou van een afstand uit elkaar houden en steevast het antwoord dat Floortje te herkennen is aan het speeltje of bal in haar bekje.
BAL EN FLOORTJE
Slechts een paar maanden oud kwam ze ineens speeltjes brengen als die ergens in de kamer lagen. We merkten dat ze het leuk vond om een speeltje steeds terug te brengen als weer weggegooid werd. Zo leuk! Dus leerden we haar bal of speeltje in onze hand te leggen en werd het apporteren onderdeel van het spelen en ze heeft er het grootste plezier in.
Inmiddels is het zo’n beetje uitgegroeid tot haar verslaving: Een ieder die in de buurt is en voorzien is van een arm die iets weg kan gooien wordt zonder pardon ingezet om een speeltje voor haar te gooien. Hier gaat ze redelijk ver in. Reageer je niet snel genoeg wordt je aangespoord door haar aanhoudend gepiep, gespring en zelfs geblaf om je heen inclusief heftig kwispelstaarten. Oh ja, ik weet het: Een teckel mag niet springen maar probeer dat maar eens uit te leggen aan een verslaafde teckel, ze kan inmiddels zelfs tot boven de eetkamertafel springen mocht haar ‘schat’ toevallig ergens hoog liggen…. Als het echt te lang duurt, duwt ze het speeltje nog iets verder onder je neus of tegen je hand. Als er dan echt geen actie komt van haar slachtoffer gaat ze door naar de volgende persoon en begint het ritueel van voor af aan.
Het verstoppen van het speeltje helpt ook niet echt: Ze heeft zo snel door waar het ligt om dan voor deze plek te gaan staan en een constant zielig gepiep ten gehore te brengen met bijbehorende zielige blik in haar prachtige bruine ogen! Ik kan zo slecht weerstaan aan die blik in haar ogen die zeggen: “Alsjeblieft baas… wil je alsjeblieft voor deze 8621 keer alsjeblieft mijn speeltje gooien?… Alsjeblieft??? Lieve lieve baas… het is al weer 2 minuten geleden dat je voor het laatst gooide, IK WIL DAT JE NU, NU GOOIT….NU!”
En dus ben ik meestal de klos en vliegt het speeltje ik weet niet hoeveel keer per dag, 7 dagen per week, door de kamer, de tuin en op het uitrenveld door de lucht en schiet ze er als een blije bliksemschicht achter aan om triomfantelijk het ritueel weer te herhalen.
Ik denk dat ik maar op zoek ga naar zo’n apparaat dat automatisch ballen afschiet zodat mijn pijnlijke schouder misschien wat tot rust komt.
Lieve teckelgroet,
Regina
