De Teckeltuin
Bij ons huis hebben wij een heerlijke tuin. Niet heel bijzonder groot, echt niet architectonisch aangelegd maar ruim genoeg, volop zon en voorzien van een mooi grasveld(je) met rondom bloemen en struiken en een enkele boom. Kortom een plek om vooral zomers heerlijk in te vertoeven.
Het grasveldje is toch wel een beetje de trots van manlief, uitstekend door hem onderhouden ligt het er strak bij, geen onkruid krijgt de kans om er te groeien en een eventuele aanval van mollen wordt direct teruggedrongen door het zetten van mollenvallen of, desnoods, zelf de tegenaanval in te zetten door persoonlijk de molshoop in te duiken om eigenhandig korte metten te maken met deze onwelkome ‘blindganger’.
Sinds de komst van onze teckelmeiden en later ook onze kleine teckelman is dit dan ook een Eldorado voor ze om in te luieren en te spelen maar ook om, als het zo uitkomt, toch even stiekem een kleine behoefte te doen.
Tja, wat dat voor je tuin doet: Wij zijn ondertussen van mening dat teckelplas toch een soort van grasvernietigend ‘zuur’ moet zijn. In het kleine jaar dat we onze teckels hebben is het o zo mooie veldje compleet geruïneerd door de plasjes die ze er soms op doen. Overal dode, gele plekken in het gras tot groot verdriet van manlief die nog door het uitvoeren van enige ‘grastransplantaties’ heeft geprobeerd te redden wat er te redden viel.
In de rest van de tuin is ondertussen het ‘Dachshund Doolhof’ ontstaan. Zo hebben we inmiddels een Teckel-trail, de Dashond-doorloop, Frutsels-Field en het Floortje-Kruipdoortje. Op Brownie is het nog even wachten met de aanleg van een eigen ‘naamplek’ al doet hij ontzettend zijn best door diverse struiken met de grond gelijk te maken, dusdanig dat deze nooit meer een kans van groeien hebben. Ook onze prijswinnende varens, gekocht in het oosten van het land en in Duitsland bekroond met een of andere tuinprijs, zijn compleet door hem platgewalst. Ze waren echt prachtig groen en bijzonder door het blad dat als een soort wenteltrapje van onder tot boven gevormd was.
Toen kwam Brownie … Nu zijn ze getransformeerd tot een paar verdorde, bruinige, geknakte sprieten die zich zielig over de grond hebben uitgespreid (want hij vond ze vooral heel geschikt om het als een natuurlijk ligbed te gebruiken). En nu ik dit schrijf bedenk ik me ineens dat we dit plekje dan wel de Brownie Border kunnen noemen…
Opperhoofd Quegley supervised de ondeugende pups van ons V-Nest, zijn vriendje VIP Grogan alias VIP, snapt ook niets van de omstuimigheid van zijn beide zusjes.
Maar onze 3 ‘Musketeckels’ zijn blije en vrolijke teckels als ze zo door de tuin denderen. En ben ik blij en vrolijk met ze. Ik kan er zo van genieten als zij zichtbaar genieten en zie ik de humor van alles in! Ach, misschien kan ik Rob Verlinde ooit nog eens ‘teckelen’ om er een mooie, echt geschikte combi teckel-baasjestuin van te maken.
Column van Regina:
Wie wil er nou geen Brownie bij de koffie
De teckels gaan helemaal los…
In ons landje is het nu eenmaal zo geregeld dat honden altijd aangelijnd moeten zijn. Om ons, maar vooral de hond, hierin toch tegemoet te komen zijn er plekken aangewezen waar onze trouwe viervoeter toch even vrij kan rondrennen. Even heerlijk vrij met de neus vooral in het gras of struiken, kwispelende staart en rennend met de oren flapperend in de wind zie je ze dan opleven. Krijgt u daar als baas nou ook zo’n blij gevoel van? Ik in ieder geval wel!
Twist n Shout alias Frutzel als vrachtwagen chauffeuze
In onze buurt zijn wij ‘gezegend’ met een heerlijk groot uitrenveld. Elke middag als ik uit mijn werk kom gaan we daar dan ook naar toe. Onze 3 ‘Musketeckels’ weten dit maar al te goed. Tuigje om, riempje vastgeklikt en zodra de voordeur opengaat, scheurt het drietal er vandoor en moet ik flink de pas er in zetten om ze bij te houden. Zoals een stel husky’s een slee voort trekt, zo ongeveer word ik dan voortgesleept.
Teck husky’s
Bij de hondentraining hebben we geleerd om, als een hond trekt aan de lijn, steeds langzamer te gaan lopen en dan helemaal stil te staan. Zodra de hond ontspant loop je dan weer rustig verder met als resultaat dat de hond leert dat slechts bij rustig ontspannen lopen er ‘vooruitgang’ in zit. Helaas zijn mijn teckels in dit geval slechte leerlingen. Zodra ik deze oefening in gebruik neem en langzamer ga lopen om tot stilstand te komen in afwachting van 3 ontspannen teckels… draaien er 3 teckelhoofdjes zich naar me om met een zeer verbolgen uitdrukking op hun gezicht! “Wat is dit nu… Kom op baas, zo komen we er niet hoor. Loop eens door ja”, lijken ze me te willen zeggen en proberen me vanuit mijn stilstaande positie mee te trekken. Van mijn gemopper dat we er ook wel komen als ze iets langzamer lopen trekken ze zich niets aan. Het enige moment dat ze even tussentijds stil houden is om snel een plasje te doen en dat gaat dan zo abrupt dat ik bijna ‘geteckeld’ word.
Drie teckketiers
Aangekomen op het veld gaan de riempjes los en dan… heb ik de meest blije teckels die je maar kan bedenken. Gedrieën denderen ze frank en vrij over het veld en kan ik even bijkomen van de sleurtocht. Frutsel zet dan het liefst haar stofzuigerneus in het gras om alle geurtjes, sprietjes, blaadjes en zaadjes op te snuiven. Soms vraag ik me wel eens af of we haar niet beter ‘Dyson’ hadden kunnen noemen, naar de zakloze stofzuiger (het is tenslotte een teefje). Brownie blijft gezien zijn jonge leeftijd nog dicht in mijn buurt speelt af en toe met een balletje of doe ik een oefening van de puppytraining met hem. En Floortje… Tja, Floortje wenst maar een ding: Haar ‘Precious’, een massief rubberen roze bal die ik achter elkaar voor haar weg moet gooien en zij hem steevast terugbrengt en in mijn hand drukt en zo door! Nu heb ik niet zo’n beste hand van gooien en belandt Precious ook wel eens in de daar aanwezige rietkraag. Dan rent ze nerveus voor de plaats waar hij zou moeten liggen heen en weer want ze gaat er niet in. Met een blik in de ogen van “jouw schuld baas” kijkt ze me aan en begint te piepen. Stom als ik ben duik ik de rietkraag in om Precious te zoeken en er vervolgens achter te komen dat het tussen het riet ook vol staat met brandnetels! Goddank, gelukkig vind ik hem een eindje verderop terug, mijn armen jeukend en brandend. Floortje is weer blij.
Floor met precious
Een volgende keer blijkt de rietkraag weggesnoeid te zijn. Ha, ben ik even blij! Na een goeie worp wil ze hem vangen maar de bal stuitert tegen haar neus en rolt de naastgelegen sloot in, die nu vrij is gekomen door de ontbrekende rietkraag. Paniek! Vooral bij Floortje maar toch ook wel bij mij. F***! Paniekerig piepend en jankend rent ze langs de kant heen en weer, probeert tot in het water te reiken maar ze durft niet (of wil niet). Ook de andere 2 staan zorgelijk toe te kijken. En daar ga ik weer: Hopend dat ik niet helemaal de sloot in rol zak ik op mijn knieën in de prut en reik in het water, gelukkig zie ik hem liggen door Precious’ felle kleur in het redelijk heldere water. Onder de prut en met natte armen kom ik weer overeind en gaan we weer naar huis, onderweg verwonderd aangekeken door voorbijgangers. Schone teckels maar een vies en nat baasje!? Maar Floortje is blij en daar doe ik het voor!
Tot de volgende keer!
Lieve teckelgroet, Regina
Onder het mes
Al vanaf Floortjes prille pubertijd heeft ze last van grillige hormonen. Dit houdt zo ongeveer in dat ze met regelmaat buien heeft waardoor ze ondanks haar jonge leeftijd andere honden al blaffend bijna letterlijk te lijf gaat. Het maakt haar ook niet uit hoe groot ze zijn. De ene dag een engeltje, de andere dag komt de duivel ‘itself’ in haar naar boven. Om te refereren naar de film ‘The devil wears prada’ geldt voor Floortje ‘The devil wears Rogz for Dogs’! Een echte mini ‘Cujo’ dus.
Save This Selfie alias Floor(tje)
Ook al eens advies gevraagd aan de dierenarts. Mogelijk kon een sterilisatie uitkomst bieden. Bij de hondentraining konden we er ook niet zoveel mee omdat het geen constant gedrag was. Maar vervelend was het wel. En ja, ik maakte steeds wel excuus bij hondenbaasjes die vooral niet echt blij waren als hun hond bijna de keel afgebeten werd. Sorry… Tja, vrouwen en hun hormonen hè! Zei ik dan met soms het schaamrood op m’n kaken en worstelend om Floor in bedwang te houden. En dan ook met nog 2 teckels aan de riem die, als een (h)echt team, achter (nou ja, uhh naast) Floortje stonden. Omdat er ook wat andere klachten waren hak je op een gegeven moment de knoop door. We laten haar steriliseren. Dus op 1 december was het zover.
Bibberen bij de dierenarts
Volgens afspraak ga ik met Floortje naar de dierenarts. En daar heeft zij niet al te beste herinneringen aan. Bij de praktijk aangekomen wil ze al niet uit de auto. Met enige aansporing zet ik haar op de stoep. Schoorvoetend en op haar hoede loopt ze mee.
Wanna Play????
Nu is er naast de praktijk een klein parkje dus maak ik van de mogelijkheid gebruik om de praktijk nog even te passeren en naar het parkje te lopen om haar de gelegenheid te bieden haar behoefte te doen (dat scheelt misschien weer binnen). Zichtbaar opgelucht loopt ze triomfantelijk mee het park in. Ze loopt lekker even te snuffelen en inderdaad doet ze het een en ander in de struiken. Op het moment dat ik het rondje weer terug loopt gaat de rem erop. Ineens wil ze bij ieder grassprietje en blaadje (zo die er nog zijn in deze tijd van het jaar) langdurig snuffelen. Met enige dwang neem ik haar mee tot aan de ingang. Teckels mogen dan wel geen tijdsbesef hebben maar ik wel en ik wil toch echt op tijd komen. Ze kijkt me angstig aan… Nee toch, baas… Niet hier naar binnen! Ik til haar maar even op want ze gaat geen stap verder en neem haar mee de wachtkamer in waar ze onrustig gaat lopen rondsnuffelen. Ze springt op mijn schoot en trilt over haar hele lijfje.
De Drie Teck-ketiers
Als er stemmen klinken vanuit de spreekkamer gromt ze aanhoudend. De assistente komt even de wachtkamer in om een en ander door te nemen en Floortje doet nog een ontsnappingspoging die jammerlijk mislukt. De paniek schiet letterlijk uit haar ogen. Ik heb echt met haar te doen. Als de vorige patiënt klaar is en de dierenarts ons binnenroept gromt ze luidkeels. Er is geen ontkomen aan, na een klein onderzoekje wordt ze mee genomen voor de ingreep.
Typisch geval van “kip ik heb je”
’s Middags mag ik haar na een geslaagde operatie weer ophalen. Ik meld me bij de balie en na het afwikkelen van het betalen van de rekening (waar dan weer bij mij de paniek van uit de ogen schiet!) en de nodige informatie krijg haalt de assistente haar op. Nog totaal versuft en met een gloed in de ogen van de narcose stort ze zich letterlijk in m’n armen. “Haal me asjeblieft weg uit dit ‘House of Horror’” lijkt ze te willen zeggen. We trekken haar een recoveryshirt aan zodat ze niet aan de wond kan likken maar dat wordt wat bemoeilijkt doordat ze bijna in m’n nek kruipt.
Floortje, of een deel (ogen) tenminste achter deze precious 2.0
Thuis gekomen draag ik haar naar binnen en leg haar in de kamerkennel zodat Frutsel en Brownie haar niet kunnen lastigvallen of aan de wond gaan likken (zeker met Frutsel is die kans erg aanwezig). Aan hun gezichtjes te zien zijn ze duidelijk geshockeerd! Beiden blijven naast de kennel bij Floortje in de buurt. Ze slaapt haar roes verder uit en kan gaan herstellen. Uiteraard heb ik wat lekkers te eten gehaald voor haar (al was het maar om mijn eigen schuldgevoel te compenseren…) Als ze helemaal weer bij is wenst mevrouw direct weer een speeltje te apporteren, de verslaving blijkt sterk. Maar ja, de dokter heeft gezegd dat ze even rustig aan moet doen. Jaja, Floortje en rustig aan doen… Dus rol ik het speeltje een klein eindje bij haar vandaan. Zichtbaar verveelt en teleurgesteld pakt ze het op en gaat er op liggen kluiven. Ook goed.
Ze blijkt een soort reïncarnatie van Houdini. Ondanks verwoede pogingen het recoveryshirt zo passend mogelijk om haar lijfje te knopen weet ze zich er steeds weer uit te wurmen. En als ik na mijn eerste werkdag 4 dagen na de ingreep weer thuis kom, zit ze niet meer in de kamerkennel maar wacht ze me vrolijk kwispelend voor het raam op, naar buiten kijkend vanaf de bank! En zonder shirt! (De andere twee beledigt piepend in hun bench.) Kleine slimme meid. Nu maar afwachten wat haar gedrag doet en hopen dat het niet voor niets is geweest.
Frutsel zal toch niet de hechtingen eruit gevreten hebben??
Tot de volgende keer!
Lieve teckelgroet, Regina
De Tamme Teckel
Regina met Urley Sunshine FBP alias Brownie
Na twee wildebrassen van teckelmeiden kwam Brownie. Tja, hadden we ook maar niet op kraambezoek moeten gaan toen May-Day haar puppy’s kreeg. Wilde manlief vooral geen derde teckel (daar hadden we immers geen ruimte voor en hoe moest dat dan met uitlaten met drie teckels, vroeg hij zich af), Brownie bleek daar iets anders over te denken. Tijdens onze bezoeken in die puppytijd had ik mijn oog op de kleine Undercover Faith laten vallen. Een prachtig teckelmeisje die dan ook onder fokkersvoorwaarden geplaatst zou worden. Daar had ik wel oren naar en nog een teefje was makkelijk met de meiden die we al hadden. Ook manlief bleek er uiteindelijk wel voor te porren. Maar tijdens diezelfde bezoekjes vond Brownie het wel heel erg gezellig bij mij op schoot en kwam dan ook steevast bij me liggen. Zelfs als hij met zijn broertjes en zusjes de bench in moest om te gaan slapen lukte het hem om te ontsnappen en heel hard naar me toe te rennen om lekker bij mij op schoot in slaap te vallen. Om het vervolgens echt niet leuk te vinden als we weer naar huis gingen. En hoe kun je daar nou aan weerstaan…
Kraamvisite
Toen de kogel door de kerk was gingen Floortje en Frutsel mee op kraambezoek, eens zien wat zij er van vonden. Frutsel was in de wolken bij het zien van de hele Puppyclub en direct in de rol van zorgzame pleegmoeder (soms iets te zorgzaam). De pups waren allemaal welkom bij haar om te spelen, gewassen te worden en mochten zelfs een poging wagen om bij haar te drinken. Helaas, die ‘tap’ was helemaal leeg.
Floortje daarentegen vond het maar niks al dat gekrioel van die kleine monstertjes en bleef zo hoog mogelijk. Letterlijk… op schoot of zelfs schouder geklommen bij ‘maaktnietuitwiealszemaarnietbijmekomen’ of tot op de hoogste leuning van de bank. Zelfs vluchtte ze weg als er maar een te dicht bij kwam. Nou dat zou nog wat worden!
Afgesproken werd dat Cees en Marion Brownie kwamen brengen. Dus toen het zover was kwam de ‘Teckels on Tour mobiel‘ voorgereden met een teckeltas vol puppy’s die hun broertje vergezelden op de grote reis naar zijn nieuwe thuis.
Met zijn allen
Floortje kreeg bijna een teckelflauwte toen de tas openging en het leger(tje) naar buiten stormde terwijl Frutsel haar geluk niet op kon. Nadat de Puppy-Patrol de tuin grondig onder pootjes hadden genomen, Floortje een schorre keel had van het grommen om het spul op veilige afstand te houden en/of te corrigeren (want haar teckeltuin werd letterlijk in luttele minuten aan flarden getrokken) en Frutsel moe gezorgd was vertrok de delegatie weer. Frutsel was het daar duidelijk niet mee eens en hing letterlijk aan de tas toen die gevuld met de vertrekkende pups door Cees opgetild werd. Floortje deed het hele spul uitgeleide om er toch vooral zeker van te zijn dat de pups echt de auto in gingen en wachtte bij het portier om te controleren of iedereen ingestapte. Checkte nog even of de teckeltas inclusief pups echt in de auto stond; ja!? Hèhè, pfff eindelijk opgehoepeld, heeft ze toen ongetwijfeld gedacht. Opgelucht en triomfantelijk met opgeheven hoofdje wandelde ze weer naar binnen… Om toen de schrik van haar leven te krijgen! AAARRRGGGHHHH… er was er een achtergebleven… Welkom Brownie!
Frutsel ontfermt zich over Brownie
Na een paar dagen Brownie behoedzaam ontweken te hebben berustte ze in zijn aanwezigheid. Brownie, een relaxt teckeljochie, bleek toch ook wel een leuk speelkameraadje zo ontdekte ze en hij had van die zachte oortjes die ze zo heel af en toe stiekem waste als we even niet keken.
Teckelberg in Westzaan
Nu ik dit schrijf zijn we zo’n 8 maanden verder en Brownie is echt wat je noemt een tamme teckel. De rust zelve. Lijkt zich nergens druk om te maken en besteedt de meeste tijd aan luieren, liefst op schoot bij ondergetekende, speelt af en toe met Floortje om aan de nodige beweging te komen en laat zich graag wassen door Frutsel zodat hij dat niet zelf hoeft te doen. Heeft ook probleemloos de puppycursus doorlopen en blijkt een vervolgtraining totaal overbodig. Stapelgek op het speelgoed van onze kleinzoon. Dit tot verdriet van ons en kleinzoon want menig autootje of ander stukje speelgoed is al verpulverd tussen zijn sterke puppykaken. Eigenlijk lijkt niets hem uit zijn evenwicht te brengen. Alleen tijdens etenstijd verandert hij in een gevreesde jager die zich stort op een kudde onschuldige… ehm.. brokjes. Hij groeit dan ook als kool en is nu al groter dan de meiden die ouder zijn dan hij. Soms vergeten we bijna dat hij nog steeds pup is. Mijn schoot is dan ook al te klein geworden en (helaas) niet omdat ik afgevallen ben. Als hij bij me komt zitten zie je hem kijken en draaien en nog eens draaien. Lastig hoor om een lekkere luie positie te vinden op zo’n net iets te krappe plek. Ik hoor hem bijna denken: “Hm… Voorheen paste het toch prima!?
Waar hij duidelijk een grondige hekel aan heeft is aan autoritjes, dit laat hij hoorbaar merken door een frequent gejammer vanaf de achterbank te laten horen. Aangezien hij 2 keer dochters auto heeft onder gespuugd gaan we er van uit dat hij vermoedelijk wagenziek is. En als hij ’s avonds alleen zijn bench in moet; want om een onverwachte teckeluitbreiding te voorkomen slaapt hij apart van de meiden. Gaan de meiden op het ‘commando’: “We gaan naar bed!” direct zelf hun bench in, Brownie maakt zich op dit commando snel uit de pootjes. Als ik hem dan wil pakken kijkt hij me met van de zielige ogen aan, zo van “moet dit echt, ik wil niet alleen”. Soms probeert hij stiekem en nonchalant om zich heen kijkend snel en vlot met de meiden mee te lopen de ‘damesafdeling’ in. Helaas, ik ben streng (nou ja, tot op zeker hoogte dan. Maar ’s nachts slapen doen ze in hun eigen bench!). Dan til ik hem op, knuffel even met hem en terwijl ik hem in de bench zet en hem lekker toedek met z’n dekentje zing ik zachtjes: “Slaap, Brownie, slaap, daarbuiten loopt een teckeltje” enz. enz. Ondanks mijn ronduit beroerde zangkwaliteiten schijnt hij dit toch wel te waarderen en gaat eindelijk liggen. (Maar het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat hij dan denkt: “oké oké, ik ga wel liggen als je je kop maar houdt!)
Welterusten… eh… tot de volgende keer!
Lieve teckelgroet, Regina
Regina en haar teckel-Trio
(W)etens(w)aardigheden
Toen onze Musketeckels
bij ons kwamen hadden vooral Frutsel en (later) Brownie de eerste tijd wat moeite met eten. Dit heeft ongeveer een week geduurd en daarna lukte het ze ook eindelijk om hun bakjes leeg te krijgen. Floortje at gelijk al goed. Maar ja, ze krijgen dan ook superieur voedsel. Wij, maar overduidelijk ook onze drie Musketeckels, zweren bij Royal Canin en dan de brokjes speciaal voor de teckel (want uiteraard willen we graag dat ze in de lengte groeien en niet teveel in de hoogte: Het Teckelmodel.)
Favoriet voer
Eten is volgens mij DE leukste bezigheid voor een teckel. Zelfs de geliefde activiteiten luieren (Frutsel en Brownie) en apporteren (Floortje) moeten hiervoor wijken. Wij hebben het eten in de bijkeuken staan en als de bakjes gevuld worden moeten zij even in de keuken wachten. Vol ongeduld en met nog net geen kwijlende bekjes staan ze trappelend en springend in de deuropening te wachten. Voorheen hadden ze gewone bakjes waarvan de inhoud met de snelheid van het licht ‘geïnhaleerd’ werd, vooral Frutsel (en later ook Brownie) bleek hier goed in toen ze eenmaal gewend was. Soms krijgen ze iets van nat voer erdoorheen en dan is het helemaal feest. De bakjes worden dan een soort van ‘lopend’ buffet, letterlijk, want doordat ze zich zo op het eten storten schuiven de bakjes de hele keuken door, de antislipbodem ten spijt. Frutsel heeft ooit eens met haar bakje bijna de voordeur bereikt! Als het op is komen ze me altijd even bedanken, zo lijkt het. Ze komen bij me en klimmen tegen me op. Als ik me dan buk om ze aan te halen ‘boeren’ ze een liefdevol dank je wel, baas! in m’n gezicht.
Eerder (Vr)aten de Musketeckels zo, dat dit ook lukte zie je
Maar dat schrokken hè, da’s niet goed voor ze. Dus komen er antischrokbakjes. Bakjes waar zogenaamde hindernissen in verwerkt zitten zodat ze gedwongen worden om meer moeite te doen en dus langzamer te eten. Floortje is geholpen met een eenvoudig exemplaar maar deze bleken voor Frutsel en Brownie niet afdoende. Zij kregen een, in mijn ogen, ‘Doolhofbak’ met een ingewikkeld gangenstelsel. Met de gevulde bakjes kom ik uit de bijkeuken en een voor een krijgen ze ieder hun eigen bakje voorgeschoteld. Ze storten zich op het voedsel. Met hun tong wroeten ze zich een weg door de gangetjes van de bak als de tong van een miereneter in het gangenstelsel van de mierenhoop. Vooral Brownie gaat los als een roofdier dat bloed ruikt. Hij stort zich op zijn bak met de kudde arme brokjes waarvan sommigen nog een ontsnappingspoging doen want door het wilde eten van Brownie springen ze de bak uit, uiteraard zonder succes. Ook zijn bak komt er niet zonder enige ‘verwondingen’ vanaf en is in de korte tijd dat hij hem gebruikt al aardig gehavend.
Brownie met z’n nieuwste helblauwe eetbak
Als ze klaar zijn met hun eigen bakje volgt er een soort doordraai ronde waarbij de bak van de anderen zorgvuldig gecheckt wordt. Mocht het zo zijn dat er onverhoopt nog een heldhaftig kruimeltje de schranspartij heeft overleefd schromen ze niet de ander even te helpen korte metten te maken met de dappere kruimel en het bakje toch leeg te krijgen.
Floortje eet uit het beschaafde blauwe anti schrokbak / Frutzel neemt haar maaltijd uit het supermooie neongroene snoepbord.
Uiteraard krijgen ze af en toe iets lekkers, bijvoorbeeld als ze hun bench in moeten. Een hondenkoekje doet het goed en soms krijgen ze zo’n mergpijpje (u weet wel, die voor in de soep) even voorgekookt en afgekoeld en kan er een uitgebreide kluifsessie beginnen. De afkoeltijd van de botjes duurt uiteraard te lang, zo laten ze dit merken door gepiep, gejank en gespring voor het aanrecht (God zij dank voor die korte pootjes…!)
Wachten
Maar wat misschien bij de gemiddelde teckel- en/of hondenbezitter minder bekend is: Ze zijn ook gek op mandarijn en tomaat! Zo kunnen wij geen mandarijn meer pellen zonder bijna aangevallen te worden door 3 uitzinnige Musketeckels, aangetrokken door de zoete geur. En zijn ze maar wat blij als onze kleinzoon een mandarijn krijgt. Hij eet niet steeds alles op en de uitgekauwde stukjes worden maar wat graag alsnog met smaak verorberd door het drietal. Ook de voor de mens minder smakelijke zaken zoals ganzen- of eendenpoep schijnen ze bijzonder lekker te vinden. En aangezien elk voorjaar bij ons in de buurt een horde ganzen neerstrijkt om te broeden kunnen zij hun geluk niet op. Want de ganzen poepen letterlijk alles onder. Ons rest ons voorlopig niets meer dan proberen ze langs de viezigheid te slepen of maar een andere route te kiezen (het afleren is nog steeds niet helemaal gelukt).
Manderijnen het maakt niet uit alles is gewoon lekker / Frutsel en Floor houden ook wel van een gezond tussendoortje
Als de magnetron of oven ‘ping’ zegt veren er direct 3 teckelhoofdjes op in de hoop iets lekkers te bemachtigen. En als ik in de keuken aan het werk ben dribbelen er 3 teckels om me heen, met zo’n uitgehongerde en vooral zielige blik in de oogjes want wie weet…. (Ik weet het, ‘quilty as charged’ ik had het ze af moeten leren, eigen schuld als ik ooit struikel over een hongerige teckel). Zo krijgen ze regelmatig een klein stukje gekookt ei of de afvalstukjes van een kipfilet. Floortje is inmiddels zo getraind dat zij, zodra ik voor het aanrecht sta en aan de voorbereidingen van de maaltijd begin, niet meer van m’n zijde wijkt want er kan iets van het aanrecht vallen wat soms ook gebeurt. Dan kan haar aanwezigheid wel handig zijn, er hoeft naderhand niets van de grond opgeruimd te worden en ‘gedweild’ is er dan ook al!
Wat … staan we weer op de site, ik hoop dat we er niet al te gekleurd bij/op staan
Tot de volgende keer,
Lieve teckelgroet,
Regina