Column van Regina en de teckels uit Westzaan
Komt het baasje al dan kunnen we weer helpen.
In de shit
Met 3 Musketeckels in het gezin is het huis al gauw te klein. En niet alleen in figuurlijk opzicht. Hoewel het eigenlijk al langere tijd een plan was besloten we om nu echt onze benedenverdieping uit te breiden met een mooie uitbouw. En wel over de hele breedte van het huis waarbij dan de hele buitenmuur eruit gaat. Niet een simpele klus dus!
Gelukkig ben ik nog een baby, want als man hier….
Safe this Selvie fBP, alias Floortje bekijkt het van wat verder af
Twist ’n Shout fBP, alias “electric” Frutsel is helping
Aannemer ingeschakeld die de uitbouw casco gaat neerzetten want om toch enigszins op de kleintjes te letten (en daar bedoel ik nu eens niet de teckeltjes mee) gaat manlief alles wat aan de binnenkant moet gebeuren zelf afmaken. Mijn grote zorg was nog niet eens alle rommel, stof en ellende die een dergelijke klus met zich mee brengt, nee… Mijn zorg waren onze drie Musketeckels. Want als zo’n hele muur eruit gehakt wordt, de brokstukken je om de oren vliegen waarbij 3 nieuwsgierige teckels ongetwijfeld het naadje van de kous willen weten zie ik allerlei gevaren op de loer liggen. Ook is de kleine Brownie die dan net 2 maandjes bij ons woont puntje van aandacht want je wilt zo’n hummeltje niet gelijk een trauma bezorgen met al die drukte.
Het Musketeckelteam besluit in eerste instantie om lijdzaam af te wachten, dat riekt naar narigheid.
De aannemer weet gelukkig raad en belooft een noodwand te plaatsen zodat we enigszins afgeschermd zijn van alle werkzaamheden. De noodwand komt er en als ik die zie zijn mijn zorgen weg. De hele achterpui is van muur tot muur verdwenen achter een houten wand. De grote klus kan beginnen. Op de ochtend dat de bouwbusjes de straat in rijden besluiten Frutsel en Floortje om gezamenlijk eens flink aan de diarree te gaan. Oohh HELP… Want even snel de achtertuin in bij hoge nood is er nu niet meer bij juist door diezelfde noodwand (de achterdeur was er immers ook achter verdwenen), aan de voorkant is er geen hek om de voortuin en grenzen we aan een straat met bijbehorend autoverkeer. En een ieder begrijpt ongetwijfeld dat als diarree zich een weg naar buiten baant er geen tijd is om riempjes om te doen. Sterker nog, we waren al blij als ze nog op tijd van de bank konden komen! Dus helaas belandt de stinkende zooi meer dan eens op de woonkamervloer (goddank komt er straks nieuw laminaat!) en staat de emmer met sop en dweil constant paraat. Na een paar dagen dit te hebben aangekeken en hopend dat het snel voorbij was toch maar de dierenarts gesmeekt om een diarreeremmer en gelukkig dat helpt.
Voor de liefhebbers onze stoute Urley Sunshine alias Brownie
Ondertussen gaan de werkzaamheden gestaag en is Brownie er gelukkig heel relaxt onder. Zelfs op het moment dat wij binnen zijn, er buiten ineens een donderend kabaal klinkt waarbij het hele huis trilt, ik bijna tegen het plafond zit van schrik en even bang ben dat de hele achtergevel instort kijkt Brownie, gestoord in een of ander teckeltukje, even op met een uitdrukking op zijn snoetje van: Huh… klopte er iemand…? Gelukkig viel het mee: De ingemetselde latei van zo’n 450 kilo bleek uit de muur te zijn gevallen maar die moest er toch uit. Niemand gewond!
Ook het bestraten geeft geen problemen voor de drie muske tecks..
Omdat het toevallig deze periode heel koud is en we nog maar 1 verwarming beneden hebben, liggen de 3 vrijwel constant verstopt onder een plaid (of 2, 3) op de bank. Gelukkig gaan de weken toch redelijk snel om, zijn de bouwmannen klaar en kan manlief zelf aan de gang. Helaas ben ik door Moeder natuur voorzien van 2 linkerhanden (soms zijn ze nog niet eens links, zo onhandig ben ik). Dus heeft hij aan mijn hulp niet zoveel al doe ik wel mijn best om, waar nodig, toch te helpen.
De“titel” bouwopzichter Frutsel is haar in de bol geslagen, nou ja OP haar bol dus.
Maar daar is Frutsel ineens, bij alles wat manlief doet staat ze er met haar spitse teckelsnuit bovenop. Bouwopzichter Frutsel! Biedt graag een helpend pootje wat er eigenlijk op neer komt dat ze constant in de weg staat, zit, ligt of loopt. Sleept rond met potlood of schroevendraaiers dus als manlief roept dat er weer eens iets mist kijk ik eerst waar Frutsel is om meestal daar het gereedschap weer terug te vinden, alhoewel Brownie laat zien dat ook hij in staat is om diverse voorwerpen op miraculeuze wijze te doen verdwijnen! Tijdens het opmeten van diverse zaken staat Frutsel op de rolmaat te kijken om vooral zeker te zijn dat er met de juiste maten gemeten wordt! Als manlief onder de vloer werkt staat zij op wacht bij het luik in de vloer waar manlief net onder verdwenen is. Turend in de slecht verlichte ruimte houdt ze alles scherp in de gaten. Dit wilde Brownie ook eens bekijken maar die viel direct het gat in dus hielden we hem maar uit de buurt. Apporteer verslaafde Floortje gooit slechts haar speeltje de ruimte onder de vloer in met de hoop dat manlief het er steeds opnieuw uitgooit wat tot haar ergernis niet gebeurt.
Hulp is onderweg…Twist ’n Shout alias Frutsel
Bij het plaatsen van de nieuwe designradiators staat Frutsel heel intelligent kijkend de handleiding ervan te bestuderen. Als de muren gestuct worden moeten we vooral goed opletten dat ze niet met haar pootjes in het gips stapt en/of afdrukken achterlaat in de net gestucte muur (had overigens misschien wel heel origineel geweest, een ‘Teckelvoetjesmuur’!?). En als ik met een proefplaat laminaat thuis kom, om te zien of de kleur van wat we hebben uitgezocht past in ons interieur, staat zij er bovenop om te checken of het 1) teckelbestendig is en 2) de kleur past bij haar vachtkleur en wordt Brownie er zelfs bij gehaald om ook zijn vachtkleur te keuren, gelukkig… ze kwispelt… goedgekeurd!
Inmiddels zijn de werkzaamheden binnen zo’n beetje afgerond en hebben de Musketeckels de ruimte om zich flink te ‘ontplooien’ en daar maken ze ook echt gebruik van. Ze spelen, rennen en stoeien volop in de nieuwe ruimte. Toch viel het wel op dat ze niet meer in het oude gedeelte van de kamer wilden komen. Wat bleek: De vloer in het nieuwe gedeelte was geïsoleerd maar in het oude deel nog niet, met koude teckelvoetjes (of nog erger koude teckelkontjes, teckelbuikjes of teckelruggetjes) tot gevolg. Hoezo ‘Comfortteckels’! Maar ook wij voelden het verschil aan onze voeten. En nu daar ook vloerisolatie is gekomen leven ze als god(enteckels) in Frankrijk. Wij trouwens ook. Nou ja, in Westzaan dan… Ook fijn!
Tot de volgende keer!
Met warme teckelvoeten ehm… groeten, Regina