Column van Regina
Teckeltrio Westzaan
Vijf kleine teckeltjes
Nadat de echo gemaakt was zou Frutsel bij Black Palace intrekken om daar haar kleintjes te krijgen en de kraamtijd door te brengen. Tuurlijk zouden we elkaar vreselijk missen maar ik weet dat ze bij Marion in uitstekende handen is, de meest fantastische zorg krijgt die nodig is inclusief 24-uurs toezicht en exquise maaltijden op z’n tijd voorgeschoteld krijgt. Zeg maar een soort van 10-sterren hotel voor teckels. Na Marion vooral op het hart gedrukt te hebben (meerdere malen) dat zij me direct zou bellen zodra er ook maar een glimp van een wee bemerkt werd namen we afscheid van Frutsel.
In de nacht van dinsdag op woensdag had ik zeer slecht geslapen en was de volgende ochtend gebroken en voorzien van een flinke hoofdpijn. Maar ja, mijn werk riep ook! Dus ondanks vermoeidheid, hoofdpijn en een allesoverheersend gevoel dat ik NIET naar mijn werk moest gaan pakte ik toch de fiets en stond klaar om weg te fietsen. Het allesoverheersende gevoel werd steeds sterker: GA NIET NAAR JE WERK! BLIJF THUIS! En hoewel ik altijd zeer plichtsgetrouw ben parkeerde ik nu de fiets weer in de garage en ging weer naar binnen. Manlief vroeg me verbaasd wat er was en of ik iets vergeten was. Nee, ik blijf thuis, ik ga niet zei ik. Of Marion soms gebeld had, nee ook niet maar ik ga niet. Ik stuurde mijn collega’s een bericht dat ik deze dag verlof zou nemen en dook met een paar paracetamolletjes en de drie Musketeckels op de bank. Net in slaap gesukkeld ging mijn mobiel: Verdorie lag ik toch eindelijk te slapen, wie belt me nu weer? Marion, zie ik op het scherm, MARION… FRUTSEL! Inderdaad, haar enige zin “Mevrouw Appelepap (Frutsel dus) heeft weeën” is genoeg om als een speer en met iets te hoge snelheid naar Anna Paulowna te scheuren.
Binnengekomen in de tot verloskamer omgebouwde woonkamer, kwam Frutsel me tegemoet ‘hobbelen’ en een spoor van vruchtwater druppelde achter haar aan. Gelukkig, ik was nog op tijd om zelfs het eerste kleintje op te vangen. Ik kroop samen met Frutsel op het daarvoor ingerichte kraam-bank-bed. Qwispel ontpopte zich tot teckelvroedvrouw en was Frutsel tot grote steun. Ook Alex was gekomen om een welkome extra hand toe te steken. Toch was er wat zorg: Het vruchtwater was vuil en dat hoort niet. Nadat er contact met dierenarts Ilona was geweest besloten we om naar de dierenkliniek te gaan. Al was het maar voor de zekerheid. Wederom met iets te hoge snelheid scheurde ik met achterin Marion en Frutsel naar dierenkliniek de Muggenburg in Schagen. Ik weet hoe het voelt om als barende vrouw met een buik vol weeën in een auto naar het ziekenhuis vervoert te moeten worden dus wilde ik voor Frutsel de rit zo kort mogelijk houden. We werden geweldig opgevangen en dierenarts Danny zag al heel snel dat de pups via een keizersnee geboren moesten worden. Uiteraard even een flinke domper maar wat moet dat moet.
Keizersnede 6 Maart 2019
Of ik niet mee mocht de O.K. in? Helaas dat mocht uiteraard niet (tuurlijk, weet ik best maar het is toch mijn teckeltje niet waar, en in nood wil je je hondje altijd bijstaan) en Frutsel dicht tegen me aan gehouden kreeg zij een infuus in haar pootje met narcosemiddel. Daar ging ze dan, richting O.K. en wij namen plaats in een aansluitend kamertje waar de pups bij ons gebracht zouden worden om ze warm en droog te wrijven. De minuten streken voorbij en redelijk spaans benauwd vroegen we ons af of alles wel goed ging.
Eindelijk ging de deur open en de assistente drukte een handdoekje met een piepklein pupje erin in mijn handen en ik sloeg aan het wrijven. Nog onervaren was ik iets te voorzichtig bezig en Marion nam het over. Daar kwam pup nummer 2 al dus moest ik weer aan de bak maar ik had een goed voorbeeld aan Marion. Gelukkig… gepiep… ze leven! Nummer 3 diende zich aan en mijn hart nam een extra sprongetje: Een chocomeisje! Zo gaaf, Frutsel en VIP zijn beiden Black and tan maar hebben beiden een choco-vader. Er was dus een heel klein kansje dat er mogelijk een chocoteckeltje bij zat. En inderdaad een prachtig choco and tan meisje en ook zij liet na een flinke wrijfbeurt van zich horen.
Na pup nummer 5 gaf de assistente aan dat dit het was… Ho, wacht eens even, er waren zes pups gezien op de foto…? Helaas bleek het eerste pupje doodgeboren, die had dus ook de bevalling op gang gebracht. Marion gaf aan het te willen zien en het zeker mee naar huis te nemen, dus het pupje werd bij ons gebracht. In het handdoekje lag een klein chocoreutje, nog niet helemaal volgroeid maar wel helemaal een herkenbaar teckeltje. Ergens in de zwangerschap was het mis gegaan met hem, helaas dat is de natuur. Zo sneu dat dit lieverdje geen kans heeft gehad om het 10-sterren hotel Black Palace voor teckeltjes mee te maken, gelukkig heeft hij wel dichtbij een mooie rustplaats gekregen.
Eenmaal weer een beetje bijgekomen maar vooral nog dizzy van de narcose ziet Frutsel voor het eerst haar kindjes en voorzichtig probeert zij ze te likken.
Dan gaan we huiswaarts met dit mooie gezin en kan Frutsel eindelijk haar kindjes de zorgzaamheid geven die ze steeds al had voor andere puppy’s. Gelukkig heeft Alex in de tussentijd voor een heerlijke lunch gezorgd want we vielen bijna flauw van de honger, dank, Alex, DANK!
Speciale dank gaat uit naar het team van dierenkliniek de Muggenburg, vooral naar dierenartsen Ilona en Danny die Frutsel maar ook zeker Marion en mij fantastisch hebben bijgestaan tijdens maar ook in de eerste periode na de keizersnee.
Teckels on holiday
Om even alle dagelijkse beslommeringen achter ons te laten en op adem te komen voordat onze Frutsel gaat bevallen, knijpen we samen met Marion en Cees en onze Musketeckels er even een weekendje tussenuit. Marion en Cees hebben een heerlijk rustige locatie in natuurgebied de Weerribben geregeld. Rustig was het zeker: Het huisje waar we in overnachtten bleek niet met de auto bereikbaar, daarvoor moesten we met een bootje worden overgezet. Nu mag u best weten: ik ben niet zo van in of uit een bootje stappen. Door wat lichamelijke ongemakken ben ik wat stram en onhandig en zo’n bootje wiebelt nogal. Dit heeft me in het verleden al eens een lelijke val opgeleverd waarbij ik, geluk bij een ongeluk, goddank niet ook nog in het water terecht kwam. En uiteraard zit ik er niet op te wachten dat dit me alsnog overkomt.
Floor, Frutsel en Brownie; de hoofdpersonages van Regina’s Columns
Gelukkig voor mij kan het huisje ook via een wandel/fietspad bereikt worden hoewel dit best een stukje lopen was. Voor mij geen probleem en opgelucht ging ik lopend met manlief, Cees en drie Musketeckels richting huisje. Frutsel moest, gezien haar toestand, onderweg gedragen worden ook omdat zij wat angstig is om bruggen over te steken. Door het waterrijke gebied zijn er veel bruggen om over te steken. Voor Frutsel duidelijk een brug te ver! Marion en Yara gingen inclusief bagage per boot.
Het was echt een leuk huisje (mèt heerlijke fauteuils inclusief ligstand waar Marion en ik dankbaar gebruik van hebben gemaakt) en de omgeving was erg mooi en heerlijk stil. Echter bleek achter dit huisje het onderkomen van een geit en een kippenhok te staan. En dat in combinatie met onze Musketeckels levert dat een soort van ‘oh help!!!’ gevoel op. Maar gelukkig stond daar een hek voor… Tja, dan moet je geen teckels hebben die onder dit hek door kunnen! Alsnog ‘oh help’ dus! Maar volgens de eigenaar was de geit erg gesteld op gezelschap van honden en zou dit niet tot problemen leiden. In de tuin het terrein verkennend dook Floortje als eerst onder het hek door. Maar die geit was toch wel groot en schoorvoetend kwam ze terug. Ook Yara, ondernemend als zij is, ging op onderzoek uit en maakte kennis met de geit. Brownie wilde er ook het zijne van weten en volgde haar op de voet. Toch bleef Yara buiten pootbereik want zo’n grote geit was best wel eng voor een klein teckelmeisje. Bij het zien van al dat die teckels op het erf kwam de geit haar hok uit om ook eens nader kennis te komen maken. Dit was Yara te veel en ging er vandoor naar een naastgelegen stuk grond met een kippenhok. Oh help, de kippen, ook nog. Gelukkig bleek het kippenhok Teckelproof en maakten de kippen zich geen enkele zorgen om de teckels die rond het hok slopen en tevergeefs probeerden een ingang te vinden.
Brownie had ineens een nieuwe allerbeste vriend gevonden in de geit en samen renden ze achter elkaar aan. Van vrolijkheid maakte de geit (wiens naam ons overigens nooit bekend is geworden en daarom in dit verhaal, wellicht wat oneerbiedig, dus gewoon Geit heet) ineens enorme sprongen en ging op haar achterpoten staan, duidelijk ook helemaal in haar nopjes met haar nieuwe allerbeste vriend. Ze toornde hoog boven Brownie uit en allerbeste nieuwe vriend of niet werd dat hem toch te gortig en nam de benen. Helaas voor ons de verkeerde kant op en weigerde naar ons terug te komen.
Waarschijnlijk vanwege die nieuwe allerbeste vriend die nog steeds op het pad heen er weer liep wachtend tot Brownie terug zou komen. Op ons geroep “wie wil er een koekje?” en gerammel en geknisper met een zakje lekkere teckelsnoepjes lukt het om hem uiteindelijk terug te lokken.
Frutsel bleef lekker binnen, hoogzwanger van een (nog onbekend) aantal pupjes was zij door haar enorme omvang bijna niet meer in staat een stuk te lopen en liep niet meer dan absoluut noodzakelijk. Menig keer heeft manlief of Cees haar moeten dragen als we ergens naar toe gingen. Gezien de afstand tussen het huisje en bewoonde wereld viel dit niet altijd mee. Gelukkig voor haar was er een groot raam vanaf de grond dus kon zij heerlijk naar buiten kijken als de anderen buiten waren. Om het socialiseringsproces van Yara te bevorderen gingen we een dagje naar Steenwijk om te winkelen. Marion en ik stuitten op een handwerkwinkeltje dat een opheffingsuitverkoop had. Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen dus togen we naar binnen op zoek naar koopjes terwijl manlief met Yara buiten bleef. En ja, dan heb je natuurlijk aanspraak van allerlei mensen; zo ook door een wat vreemde mevrouw die hele verhalen tegen hem hield over haar gezondheidstoestand. Uiteindelijk vluchtte manlief ook het winkeltje in en vertelde wat hem buiten was overkomen. Een andere klant stelde dat dit dan wel heel erg geweest moest zijn om als man een handwerkwinkel in te vluchten… Na flink gestruind te hebben zijn verlieten we de winkel met een enorme voorraad wol, stof en andere handwerkartikelen voor de komende jaren.
Na een superfijn weekend weer huiswaarts gekeerd waar in Schagen een fotomomeeginant wachtte van Frutsels puppybuik. Vier, vijf, zes of zelfs zeven pups werd geopperd en naar Frutsels buik te oordelen had zeven ook zomaar gekund. Maar hier in de praktijk Muggenburg konden we op de gemaakt foto zien dat zij zes pups verwacht. ZES heerlijk hummeltjes. Geweldig! Alles leek in orde te zijn en konden we rustig de bevalling afwachten…
Wordt vervolgd, Lieve teckelgroet, Regina
Regina’s column.
Lekker met elkaar buiten
De eerste dagen na de geboorte van de vijf kleine Very Important Frutseltjes, zo heb ik ze ‘gedoopt’: een combi van de papa VIP en mama Frutsel , is het best even spannend. Die arme Frutsel had best even wat hulp en steun nodig na haar keizersnee.
Ik kan me zo voorstellen dat het voor een teckel best vreemd is. Je krijgt een spuitje in je poot en als je wakker wordt liggen er zomaar vijf kleine puppy’s bij je in je mand! Da’s best even schrikken, zelfs voor een teckel die zo gek is op puppy’s als Frutsel. Gelukkig zijn daar Cees en Marion die steeds bij haar waren en om de beurt ’s nachts naast haar sliepen en hielpen waar nodig. Ikzelf en manlief probeerden zo vaak mogelijk naar Anna Paulowna te komen om ook te helpen en (hoe egoïstisch misschien) zoveel mogelijk van mama met de kleintjes te genieten.
En dankzij deze goede zorgen kwam het allemaal goed, groeiden de kleintjes voorspoedig en toen ze voor het eerst de werpkist uitwankelden bleken ze vrijwel direct krantzindelijk. Ook Frutsels buikje genas prima van de keizersnee al was datzelfde buikje wel volledig uit model door de melkvoorraad.
Maar na een paar weken toen de kleintjes zo langzamerhand overgingen naar vast voer liep Frutsel toch wat met haar teckelzieltje onder haar pootje: Ze kreeg heimwee. Dus in goed overleg besloten we om Frutsel naar huis te laten komen. Maar ja, dat betekende wel dat zij de pups achter moest laten. En hoe zou dat met de andere Musketeckels gaan nadat ze die paar weken afwezig was?
Met Zeg Nou Zelf FBP Yara en mama
Maar toen Frutsel binnenwandelde kreeg ze een warm welkom van de andere drie en kon ze direct haar plaats als leidinggevende teckel in de roedel weer innemen. Van gemis van haar puppy’s leek geen sprake. Misschien was ze zelfs wel opgelucht… Geen gekluif en gezuig meer aan je buik van wel vijf mondjes met messcherpe tandjes en geklauw van mini nageltjes in je buik.
Ook de pups deden het prima zonder mama. De kleine Ain’t She Sweet maakte zelfs een groeispurt. Blijkbaar vond ze moedermelk helemaal niet zo lekker en dronk alleen wanneer echt noodzakelijk zodat zij steeds de kleinste van de vijf bleef. Ze was net een klein pindaatje zo tussen haar black and tan broertjes dus doopte ik haar Peanut. Maar na het proeven van vast voer ging ze helemaal los op de voerbak.
Opa Marc met Frutsel en het A-nest On Tour,
vooral kleinzoon ROAN let op dat het goed gaat
Om Frutsel en de pups niet helemaal al van elkaar gescheiden te houden kwam het hele spul vanuit Anna Paulowna naar Westzaan op bezoek. Konden ook kinderen en kleinzoons eens kennismaken. Ook toekomstige nieuwe baasjes kwamen bij ons op bezoek. Dweil en sop paraat en overal krantjes neergelegd waren we er klaar voor. Gelukkig was het prachtig weer en konden we heerlijk in de tuin zitten en de pups vonden het geweldig om in onze mini-bush bush rond te banjeren. Frutsel was in de wolken om haar kindjes weer te zien en was weer helemaal in de mamarol.
Familiereunie …. Ook kleinzoon SENN zorgt voor de socialisatie op deze dag
Als extra attractie mochten de pups een rondje mee in onze nieuwe bakfiets, speciaal aangeschaft om met alle Musketeckels eens lekker te kunnen toeren. Uiteraard mocht Frutsel ook mee en met haar oren in de wind zat ze met haar voorpootjes op de rand en haar kindjes om haar heen te genieten van het ritje.
Inmiddels zijn de puppy’s oud genoeg om het 10-sterren hotel Black Palace te verlaten en hun intrek te nemen bij hun nieuwe baasjes. Eerlijk bekennen, best wel een brok in de keel. En ik had niet ze eens constant om me heen. Ik begrijp nu ook volledig het lege nest-syndroom. Maar er hebben zich super baasjes aangemeld en ik weet zeker dat allemaal een prachtig nieuw thuis krijgen met zeer liefdevolle baasjes. Alleen reutje rood kan vermoedelijk net iets langer genieten in het 10-sterren hotel. Voor hem heeft zich nog geen baasje gemeld maar dat komt zeker goed voor deze knappe, lieve Gozer!
Ik wens alle nieuwe baasjes en puppy’s een prachtige toekomst samen. Heerlijk samen wandelen, spelen, knuffelen en vooral samen GENIETEN.
Maar als het niet te veel gevraagd is een klein verzoekje: Lieve nieuwe baasjes, we zouden nog zo graag eens af en toe een foto zien van de teckels als ze groter worden, alsjeblieft?
Tot de volgende keer.
Lieve teckelgroet,
Regina
Regina’s column.
Regina en de teckels
Muizenissen
Om te beginnen wil ik even melden dat deze column wellicht niet zo geschikt is voor al te jonge lezertjes of personen die het niet zo hebben op een ietwat bloederig verhaal. Zeker niet geschikt als verhaaltje voorlezen aan de jongste kindjes voor het slapengaan.
Het was op een heerlijk zonnige dag ergens in april zo rond mijn verjaardag. U kent het vast, heerlijke temperatuur dus deuren open om de zon, warmte en zo’n zacht briesje toegang te geven tot je woning. Ook zo’n dag om eens lekker het huis door te werken. Ik was dus aan het stofzuigen waarbij de meeste Musketeckels toch het hazenpad kiezen vanwege het vreselijke gebrul wat deze angstaanjagende machine voortbrengt. Nou ja, dat vinden mijn teckels althans.
Teckelkwartet Regina en Marc
Ik ben dus lekker bezig en op een gegeven moment draai ik me om. Om vervolgens te ontdekken dat ik blijkbaar iets gemist heb. Hmm, vreemd, ik had op die plek al gezogen maar toch lag daar een klein propje wat duidelijk aan mijn stofzuiger ontkomen was. Het kleine propje was echter groot genoeg om het vreemd te vinden dat ik het net niet gezien had. Ik loop er naar toe, stofzuiger in de aanslag maar ik zie dat het eigenlijk niet door de stofzuigermond past. Ik buk maar eens om goed te kunnen bekijken wat het nou eigenlijk is. Het lijkt op een propje nattig papier en is wat rood van kleur. Tja, het zou zomaar kunnen zijn dat een van mijn Musketeckels een stukje papier heeft gevonden en, na er flink op gekauwd, te hebben tot de ontdekking kwam dat het toch niet zo eetbaar was als eerst werd aangenomen. Om het vervolgens in de kamer op het vloerkleed te hebben achtergelaten.
Op het kleed notabene… Waarom nou altijd op het kleed… Als er iets uitgespuugd, uitgekauwd of overgegeven moet worden schijnt dat altijd op een vloerkleed te moeten gebeuren! (Of op een kussen, als het maar zacht en comfortabel is?) En dat terwijl er rondom het vloerkleed voldoende ruimte is om het op het laminaat te doen; wat voor mij dan weer makkelijker is om op te ruimen en schoon te maken. Maar blijkbaar denken mijn teckels hier anders over. En ik hoor u denken: Leg dan geen kleed neer! Maar ja, huiselijke knusheid hè, comfort, de voeten lekker comfortabel kunnen plaatsen bij het bankzitten. En mag ik tenminste van mijn teckels verwachten dat zij zich ook een beetje aanpassen aan mijn woonwensen!? Wishful thinking… ik weet het… En berust ik me in het feit dat met enige regelmaat het vloerkleed een flinke schoonmaakbeurt krijgt en nooit jarenlang meegaat.
Enfin, het propje ligt er en me afvragend van welk stuk papier het dan is pak ik het op en bekijk het eens goed. Hmm… toch geen papier, het voelt wat zacht aan en wat ‘smeuïg’. Ik vouw het propje wat open, het is eigenlijk niet groter dan zo ongeveer het topje van mijn pink en ontdek ik ieniemienie uitsteekseltjes aan de ene kant en een soort van grijs draadje wat uit een nog wat rodere mini andere kant komt. Dan zie ik ineens wat die uitsteekseltjes zijn: twee ieniemienie kleine voetjes en een staartje van een nog ieniemienie blote muizenbaby. En de andere kant, het grijze draadje… Zal ik u dat maar besparen of snapt u het al?
Westzaans Teckel kwartet
Het muizenbaby hoofdje blijkt te missen evenals de voorpootjes. Ik houd een halve muizenbaby in mijn hand. De rest van de muizenbaby ligt er niet bij. Hmm, welke van mijn Musketeckels heeft kannibalistische trekjes? Normaal gesproken wordt er met kleine diertjes in de tuin alleen gespeeld tot, helaas voor het diertje, de dood erop volgt of door mij van een wisse dood gered wordt. In elk geval eten mijn teckels doorgaans geen levende have (denk ik…). Algauw kom ik tot de ontdekking dat dat ook dit keer niet gebeurd is. Bij de schuifpui vind ik achter de bank nog een propje, u raadt het al, de andere helft van de muizenbaby. Of het de rest is van de helft die ik op het vloerkleed vond blijkt wat gissen. Ik loop met beide delen van het slachtoffertje naar buiten om het een afscheidsceremonie te geven in de GFT bak als ik in het gras nog een propje vind… en verderop nog een! En zo vind ik verspreid door de tuin bijna een ware puzzel van zes babymuisjes, elk in twee stukjes gebeten. Aangezien mijn teckels de achtertuin niet uit kunnen ga ik er vanuit dat er een muizenmama is die besloten heeft om ergens in onze tuin haar jongen te krijgen, tja waar precies… ? Wellicht in het (soort van) opslaghokje van manlief, lekker beschut tegen kou, wind, regen of wat voor weersomstandigheden dan ook. Helaas was het haar niet bekend dat dit ook een plaats is waar grote monsters wonen. En, hoewel iedere moeder haar jongen verdedigt als een leeuw, wat doe je in hemelsnaam als klein muizenmamaatje tegen een monsterteckel of vier?
Met toch een brokje in m’n keel ruim ik de stoffelijke restjes op met de gedachte dat er nu ergens in de tuin een muizenmama zit te huilen om het verlies van haar kindjes
Zeg Nou Zelf FBP YARA
.
Maar welke Musketeckel hier nou verantwoordelijk voor is? Floortje zeker niet, die houdt zich verre van levende have. Frutsel zou kunnen, ware het niet dat zij er zo openlijk mee ‘tekeer’ gaat dat ik het zeker gemerkt zou hebben. Nee, eerlijk gezegd denk ik dat Brownie, met zijn ‘Stille wateren Diepe gronden’ karakter, voor deze stiekeme slachtpartij verantwoordelijk is: Met zijn ogen volgt hij de hele muizenuitvaart en met een wat verbaasde uitdrukking op zijn snuit staat hij me aan te kijken en ik lees in zijn ogen: Vind je de ‘kralen’ dan niet mooi die ik voor je verjaardag heb gemaakt?
Tot de volgende keer.
Lieve teckelgroet, Regina
Nog heerlijk even terugblikken
Regina’s column.
Teckelkwartet Regina en Marc
Teckel invasie van de Weerribben
Onze XX-Large FBP alias Cobus is gastteckel in het laatste weekend van deze maand
Al een tijdje stond het in de planning: Een weekendje weg met een aantal teckelfamilies. En laat nu een van de teckels van Black Palace een fantastische mand gevonden hebben in natuurgebied de Weerribben. Zijn baasjes hebben daar een restaurant met bijbehorende groepsaccomodatie ‘Het Doevehuis’ en hier konden we gebruik van maken.
Gastvrouw Jacoline en gastheer Jurjen verzorgden een heerlijk babyweekend in de Weerribben
Cobus Koning van de Weerribben
Dus togen Qwispel, Diva, Stevie, Kikker, Waldy, Taz, Noortje en onze Musketeckels Frutsel, Floortje, Brownie en Yara samen met hun baasjes richting het plaatsje Kalenberg. Ik had geluk: Insiders weten dat de enige dochter van onze Frutsel, Peanut (ja, ik weet het: Haar lieve baasjes hebben haar de prachtige naam Flow gegeven maar voor mij is het nog altijd Peanut), en ik echt een ‘klik’ samen hadden (of hebben). En laat die kleine meid nou net in deze periode logeren bij Marion en Cees dus kwam ook zij mee.
Regina met de choco-tan baby Ain’t she Sweet FBP alias Flow— eerder Peanut…
Onderweg naar een heerlijk (mini) Weekeind, Qwispel met Marion
Na een voorspoedige reis arriveerde het hele gezelschap en wachtte een hartelijk welkom op het terras van het mooie restaurant met een drankje en heus teckelgebak waarvoor Kobus de hond van Jacoline en Jurjen model had gestaan.
Welkomst taart met uiteraard onze XXL-Large FBP nu Cobus van de Weerribben
Het was werkelijk snikheet die dag en waren parasols, drinken en ijsklontjes niet aan te slepen. Speciaal voor deze teckelsamenkomst waren de ijsklontjes in de vorm van… U raad het vast… teckels.
Verfrissende drankjes mét Teckel-ijsklonten
Het huis was echt geweldig: Heerlijk ruim, fantastische zithoek, een enorme keuken met apparatuur waar ik best wel enigszins jaloers op werd en fijne slaapkamers met voldoende ruimte. Een aantal baasjes gingen met de teckels even de benen en pootjes strekken en de nodige behoeftes doen (dat laatste gold uiteraard alleen voor de teckels…) Laura, vrouwtje van Kikker, was al snel terug met Kikker in haar armen:
Zow-Hé FBP Kikker met zijn baasjes Laura en Marc..
Het was hem veel te heet en wenste geen stap meer te zetten dus kon Laura niet anders dan hem terug dragen. Maar ja, als kikkers te lang uit het water en in de volle zon blijven drogen ze uit en verschrompelen. Dus begrijp ik wel dat Kikker niet meer verder wilde.
Zwemmen
Eindelijk geheel geïnstalleerd in het huis moest er voetbal gekeken worden, de Oranje Leeuwinnen moesten aan de bak. Gelukkig was het veel te warm om buiten te zitten dus zocht Iedereen een plek op de enorme zitbank en voorzien van voldoende noodrantsoenen om de tijd door te komen startte de wedstrijd. Weet u, het valt me wel op dat overal er tijdens zo’n wedstrijd divers commentaar losbarst van een ieder die lekker achterover hangend op de bank zit. En niet zo zuinig ook: Divers ‘vleeswaren’, scheldwoorden en op- en aanmerkingen vliegen over tafel als er iets niet gaat zoals het bankzittend publiek zich wenst.
Teckel kwartet Musketeckels Regina en Marc
En ze weten allemaal veel beter dan de spelers of coach hoe te handelen op het veld. Ook hier was het niet anders. En ik vraag me wel eens af of ditzelfde bankzittend publiek het er beter vanaf brengt als zij op het veld staan dan het Nederlands elftal. Gelukkig: ‘wij’ wonnen! Jippie!! Opgelucht ademhalend verdween alle commentaar weer als sneeuw voor de zon.
Cees onderonsje met de Kikker Zow-Hé FBP
In de tussentijd moesten de teckels uiteraard ook in bedwang gehouden worden. Een enkeling zocht z’n bench op andere kropen tussen ons in op de bank of werden met riem en al aan de tafelpoot gebonden zodat er geen ruzie kon uitbreken. Het hele teckelspul moest tenslotte ook een beetje aan elkaar wennen. Tot mijn grote schrik, en dat van manlief, veranderde onze lieve, de Rustheidzelve, altijd vriendelijke Brownie in een Bullebak eersteklas. De oorzaak hiervan was dat kleine Yara voor het eerst loops was geweest en dit was voor de reuen nog merkbaar. Ongekend stond hij elke reu die ook maar een snorhaar in de richting van Yara bewoog naar het leven.
Brownie en zijn Clan
Helaas voor ons en vooral voor Brownie moest hij daarom veel van de tijd noodgedwongen in de bench doorbrengen. De tijd dat hij even vrij mocht maakte manlief lange wandelingen met hem om hem toch een beetje plezier te gunnen.
Zwemmen in de Weerribben
’s Avonds, nog steeds erg warm, zocht een klein gezelschap verkoeling in de vaart. Daar kon prima in gezwommen worden, het water was echt heerlijk. Ook enkele teckels kregen de kans om hun zwemkunsten te vertonen. Tot ieders verbazing zwom de piepjonge Peanut als een torpedo met propelloraandrijving.
Ook Stevie en Yara kwamen te water en onder begeleiding van Marion, Cees, Patrick en manlief kregen zij het zwemmen snel onder de teckelknietjes. Wat een plezier. Totdat Dirk ons vanaf de kant kwam vragen of het de bedoeling was dat onze Musketeckels, die lekker in de bench aan het uitbuiken waren, vrij in het huis rondliepen. Verwonderd hees ik me de kant op en haastte ik me met Dirk terug naar het huis. En ja hoor, van onze luxe, opvouwbare reis bench was de hele deur aan flarden gescheurd. Brownie was boos! Hoe moest dat nu ’s nachts?
Bedtijd. We besloten onze Musketeckels dan maar mee te nemen op de slaapkamer, nood breekt wet tenslotte. Dus alle vier inclusief bench naar boven getild en geïnstalleerd in de slaapkamer, dacht manlief dat ze wel in hun bench zouden slapen. Hmm, ik weet wel beter. En nadat manlief de derde in de bench zette kwamen ze in optocht weer naar buiten om vervolgens bij ons op bed te springen en een lekker plekje op te zoeken en het was al zo warm. Het werd een dramatische nacht…
Olga de vroege vogel met haar (teckel)-Mannen
Eindelijk brak de ochtend aan; moe en gebroken zeulden we het hele spul weer naar beneden. Gelukkig had Olga de koffie al klaar en na drie flinke koppen was ik nog nauwelijks bij bewustzijn. We bleken bezoek te hebben. Een prachtige witte duif had zich bij het gezelschap gevoegd en leek te merken dat Patrick teckelloos was. Dus besloot de duif dat Patrick zijn nieuwe allerbeste vriend werd. Helaas voor duif heeft Patrick toch liever teckels.
Duif new BBF voor Patrick
Toen manlief met Brownie wederom vertrok voor een flinke wandeling gingen de rest van de teckels helemaal los in de tuin bij het huis.
Fokkert Cees zorgt wat teckelflauwtes bij de heerlijkheden / Spelen in de voortuin van ons heerlijke logement
Heerlijk stoeien en spelen met z’n allen, echt geweldig om ze zo samen te zien.
Jacoline kwam melden dat de boot klaarlag om ons mee te nemen voor een tocht door de Weerribben.
Kusje voor fokster van de charmante teckelgast heer Cobus / Cees met de Queen der Queenen Qwispel Quinty Zwart
Anja met de Kanjer Zwenkt Uit FBP nu Stevie ook zij genieten zichtbaar van de rondvaart
Taz de Captainsteck / Zow-Hé FBP alias Kikker op de Weerribben rondvaart
En wat hebben we daar van genoten. Wat een prachtig gebied! Zelfs de teckels, die bijna allemaal meegingen (behalve die arme Brownie) keken hun ogen uit, hangend uit het raam en met flapperende oren in de wind.
Olga en haar (teckel)-mannen
Patrick en de kleine Ain’t She Sweet FBP alias Peanut nu Flow
Wat hebben we een superleuk weekend gehad met z’n allen en de teckels.
Rondvaart Weerribben heerlijk teckelweekend met elkaar
Met onze hartelijke dank aan Jacoline en Jurjen die het aanbod deden om het huis te kunnen gebruiken en hun lieve personeel die ons tijdens de heerlijke maaltijden geweldig bediend hebben.
Met dank aan onze Brenda, mama van Zig-Zag FBP nu Noor(tje)
Voor Brenda: Dank je wel voor de vele prachtige foto’s die je gemaakt en gedeeld hebt.
Nawoord: Bij thuiskomst heb ik direct met onze dierenarts gebeld om Brownie toch maar te laten castreren, de ingreep heeft inmiddels plaatsgevonden…
Poor Urley Sunshine FBP alias Brownie
Regina met mama Twist ’n Shout FBP Frutsel met haar enige dochter Ain’t She Sweet FBP Flow
Tot de volgende keer.
Lieve teckelgroet, Regina
35 Column
35 jaar Met Hart en Ziel samen en Billy-Ray al bijna 22 jaar
Een jubileum en niet zo maar een: Black Palace Teckels bestaat dit jaar 35jaar! 35 jaar eerst Dobermanns en katten fokken en nu al jaren teckels. 35 jaar reuen selecteren, 35 jaar dekkingen, 35 jaar prachtige nestjes puppy’s, 35 jaar zorgen voor (en, laten we eerlijk zijn, soms zorgen om), 35 jaar gouden mandjes zoeken en 35 jaar afscheid nemen van al die kleine hummels. Maar vooral 35 jaar hart en ziel erin stoppen. En wat zijn ze daar toch goed in!
Ook onze lieve (sch…)- dochter Pleun helpt mee sinds haar komst aan de leukheid van de teckels bij Black Palace hier in actie met haar volger Uttah!
Dit heugelijke jubileum werd gevierd met een geweldige Teckel Doe Dag. Omdat we ons vorig jaar zo netjes hadden gedragen was de hele Black Palace club wederom welkom bij manege ‘De Wiron Ruiters’.
Krantenknipsel over de activiteiten van dat weekend
Een paar weken voor de bewuste datum belde Marion mij op om te vragen of ik wat muffins wilde bakken voor deze dag. Tuurlijk, Marion, was mijn spontane antwoord. Uhmm… of ik wel begreep dat het om een stuk of 80 ging… heel even moest ik iets wegslikken (niet zijnde een muffin…) maar ik ging de uitdaging aan en toverde mijn kleine keukentje en eettafel om in een soort van muffinbakkerij.
Met de teckels in mijn kielzog ging de ene bakplaat na de andere de oven in. Jammer voor mijn Musketeckels ging alles goed en vielen er geen kapotte, ingezakte of gevallen muffins voor ze te bemachtigen. Aan het eind van de dag was het gelukt om er prachtig versierde muffins van te maken al plakte alles, vooral ik, en heb ik nu nog een flinke jaarvoorraad fondant in de kast liggen.
Maar hoe vervoer je tachtig muffins…? Uiteraard waren we die dag al bepakt en bezakt met partytenten, noodrantsoenen, bench, dekentjes èn uiteraard de vier Musketeckels. Stad en land was ik af geweest om ‘iets’ te vinden om de muffins makkelijk in te vervoeren (en vooral wat niet zo duur was). Dat lukte maar toen moesten die dozen nog in de auto zonder dat de hele boel omviel of werden veroverd door vier hongerige teckels. Uiteindelijk zat ik zo ongeveer met m’n knieën in mijn nek en 5 grote dozen muffins tussen mijn voeten in de auto. Ietwat verkrampt kroop ik, op de bestemming aangekomen, uit de auto maar alle muffins hadden het overleefd.
Fam Loos uit Roosendaal is, indien mogelijk, elk evenement aanwezig met hun teckels Utah en Bodhi; (Black Palace namen Touch-Down FBP & U’re Kidding FBP)
Het was weer een superdag:
Het weer werkte, ondanks de slechtere weersvoorspelling, toch mee in ons voordeel.
Niet te koud, niet te nat maar ook niet te heet.
Extra Lala FBP Coco met vrouwtje Kerstin op de hindernisbaan, op de achtergrond de jury Rona en Patrick, met de spelbegeleider Rob Janssen.
De teckelhindernisbaan was geweldig, dit keer met een extra moeilijke tunnel. Er zat een bocht in waardoor de teckel niet direct zijn baasje zag en hier hadden sommige het wel moeilijk mee. Onze Floortje spande de kroon: was zij de tunnel in gerend maakte direct rechtsomkeert want de baas was haar niet gevolgd.
Nee, die zat op z’n knieën bij de uitgang de tunnel in kijkend op haar te wachten. Tot drie keer aan toe moest ze overnieuw. Na de derde keer kwam ze toch echt bij het baasje kijken en tuurde naast hem de tunnel in wat er daar nou voor bijzonders te zien was. Toen maar verder en moest verplicht een foto gemaakt worden.
Marc en Floor extra zwaar in het parcours // Marc en Frutsel
Niet handig want als Floortje Marion ziet moet er uitgebreid geknuffeld worden. U snapt wel dat zij niet de winnende teckel werd. Maar wat een plezier.
Olga met haar kanjers op de TDD 2019
Olga nam samen met haar teckel ook de hindernisbaan en verbaasde iedereen met haar lenigheid.
Olga met Wild Card FBP nu Waldy pakte dankzij haar atletische actie ook nog even de poedelprijs.// Olga met Taz en Waldy hebben ook erg genoten.
Mario met oogappel Nevermind FBP nu J.J
In de pauze was er een verrassing: Mario spreidde zijn zangkwaliteiten ten toon en door een heus concert te geven ter ere van het jubileum. Gezellige Hollandse meezingers galmden over het terrein. Meezingen toegestaan!
Mario zet tijdens de pauze zijn beste beentje voor en zingt vol overgave wat van zijn Hollandse repertoire.
Bij de teckelrennen liet Yara haar tegenstander achter zich, niet ver want omdat zij net loops was geweest hing de reu letterlijk aan haar achterkant. Helaas lukte dit geen tweede keer want Yara snapte niet nog zo goed dat deze activiteit vooral om hard rennen gaat en niet om alleen maar mooi zijn.
Het vliegens hert, lekker schatje Flow
Verschillende teckels hadden wat moeite met hard rennen want het gras inspecteren had bij sommigen toch de voorkeur, je weet nooit wat je voor lekkers tegenkomt.
Poker-Face vliegt letterlijk op onze Quegley af mooi schouwspel
Toen was het de beurt aan Floortje en Choco Pip. En insiders weten dat als Floortje rent op geluid van iets piepend of knorrend er geen teckel is die haar bijhoudt. Klaar stonden we voor de start, Cees met Pip en ik met Floor; beiden enigszins in gevecht om tijdens het aftellen de teckels in bedwang te houden. Bij de tweede tel (uiteraard ging het aftellen tot drie) zag ik ineens Pip al rennen, valse start… Cees kon haar echt niet meer houden (echt niet???) maar helaas greep de jury niet in en liet ik ook Floor los; maar ja, zelfs Floortje kan niets beginnen tegen een half veld voorsprong van haar tegenstander en eindigde op een bedenkelijke lage plaats. Niettemin is de eerste plaats Pip van harte gegund!
Z-zussen Zig-Zag FBP en Zeg Nou Zelf FBP; Noortje en Yara keuvelen even gezellig;
Wat hebben we weer een superdag gehad, een gezellig samenzijn met zo ongeveer 35 teckels (hoe toepasselijk) en baasjes. En laten we hopen dat er nog vele teckel (doe) dagen komen.
Teckeltje You Can Do This FBP nu Jet met haar mensenfamilie Nadine, Marcel en de mannen Jelle en Tijs.
Marion en Cees, lieve schatten, topmensen en fokkers, we hopen nog vele nestjes puppy’s te mogen komen bewonderen en wie weet gaan we (jullie voornamelijk dan) voor nog eens 35 jaar!
Tot de volgende keer,
Lieve teckelgroet, Regina