Column van Regina
Baby teckels Floor en Frutsel; later met Brownie en met elkaar zullen zij de titel de drie Musketeckels gaan dragen.
Oog in oog
Toen Frutsel nog een piepklein Frutseltje was bleek al snel dat zij prachtige lichaamsvormen met evenzo mooi hoofdje in de juiste proporties had. Dus was zij mogelijk uitverkoren om in de toekomst de teckellijn voort te zetten. Frutsel was in de race samen met teckel Diva (Thinking out Loud), Marion moest een keuze maken en koos op dat moment voor Diva. Nu zo’n twee jaar later is Marion nog steeds erg gecharmeerd van onze Frutsel…
Elkaar nu langer en beter kennende en goed door dezelfde deur gaand, spraken manlief en ik ook onze “stille” wens uit en wij boden aan dat zij alsnog een nestje met Frutsel kon fokken als zij dat nog wilde.
Even bemoeien met het nestje, voor Frutsel een belangrijk iets
Dat in Frutsel een ware Moederteckel huist, bleek wel tijdens puppybezoekjes en met de komst van onze Brownie fungeerde zij als een echte liefdevolle, zorgzame puppypleegmoeder.
Pleegmama van de Urley Sunshine FBP alias Brownie
Dan gun je zo’n teckel toch haar eigen nestje! Maar vooraleer in aanmerking te komen moeten er nog wat ‘hindernissen’ genomen worden. Zo moest er een oogtest worden gedaan teneinde erfelijke afwijkingen uit te sluiten.
Dus togen Marion en ik samen met Jolene, Poker-Face en Frutsel richting Amsterdam waar de test werd uitgevoerd. Het was nog niet eenvoudig om de kliniek te bereiken; eerst stond Marion onderweg naar mij compleet vast in het verkeer, vervolgens in de file voor de Coentunnel en tot overmaat van ramp langdurig stil bij een spoorwegovergang voor een goederentrein met talloze wagonnetjes die tergend langzaam voorbij kropen en de tijd tikte maar door.
Twist ’n Shout FBP alias Frutsel statieportret
Dus sorry, sorry, even iets te laat aangekomen bij de kliniek werden er bij de damesteckels oogdruppels toegediend. Voor Jolene en Pokertje al bekend terrein maar voor Frutsel een hele nieuwe spannende ervaring. Maar bij mij op schoot en de kunst te hebben afgekeken bij de andere dames liet ook Frutsel haar oogjes druppelen. Dat moet dan even inwerken waarbij de oogjes groot en glanzend worden en een vreemde gloed krijgen als van een schattig buitenaards wezentje. Maar dit betekent ook dat ze wazig gaan zien en dus zo’n grote wachtkamer vol met andere mensen, katten en honden ineens heel eng wordt!
Spokie-Face
Onze beurt afwachtend onder het genot van een kopje koffie komt er een mevrouw binnen met een blonde Chow Chow. U kent hem vast: een middelgrote ‘pluizebol’ met een blauwe tong. De Chow Chow komt even kijken bij ons drietal maar door hun wazig blikveld ziet hij er voor hun waarschijnlijk uit als een enorme witte wolk waar een blauwe wurm uitsteekt. Niet verwonderlijk dus dat de dames enigszins verschrikt aan het blaffen slaan. Gelukkig hebben ze steun aan elkaar en door het vormen van een waakzame roedel Musketeckels (een voor allen, allen voor een) blijven andere honden op afstand. Nou ja, behalve die ‘witte wolk’ dan die blijft zo af en toe hun gezichtsveld binnen ‘drijven’ wat danig op de teckelzenuwtjes werkt. En hun geblaf op de zenuwen werkt van een ook aanwezige kat. Nu waren we juist voor deze kat van plaats veranderd want volgens het baasje raakte zijn kat helemaal overstuur door de nabije aanwezigheid van de teckels (en hij zat in het kattengedeelte, geheel volgens de regels van de kliniek). De kat die rustig in zijn transportbench zat zag er volgens ons juist redelijk ontspannen uit (voor zover dat kan in afwachting van een behandeling bij de dierenarts) tot het moment dat het geblaf tegen de witte wolk met blauwe wurm begon.
Aparte vormen na de oogdruppels
Gelukkig voor ons drietal (en waarschijnlijk de kat) worden we binnengeroepen. Het onderzoek kan beginnen. Lichten uit, (oog)lampjes aan! Frutsel mag als eerste op de tafel plaatsnemen. Hmm, snuffelt ze argwanend, dit lijkt wel erg op die tafel bij onze dierenarts. Ze probeert nog van de tafel af te komen maar ik ken haar en houd haar stevig in de juiste positie en kan de dokter aan de slag. Ze bestudeert aandachtig en vooral langdurig met een loepje en diverse lampjes Frutsels oogjes. Zichtbaar opgelucht dat er niet nog een prik of ander enge of pijnlijke behandeling achteraan komt mag Frutsel even later van tafel en de andere twee dames volgen. Gespannen wachten Marion en ik het oordeel af. Alle drie goedgekeurd!
Frutsel weet dat het leven als teckel zo nu en dan ingewikkeld kan zijn.
Jippie, nu nog een geschikte reu… We opperen alvast diverse ideeën over kleur en soort vacht, ‘pootstand’, staartlengte en al dan niet zachte ‘fluwelen’ oren of wat maar mooie, lieve puppy’s geeft.
Na de rekening te hebben betaald waarvan bij Marion de ogen groot worden en een vreemde gloed krijgen gaan we weer naar buiten. Maar niet voordat er nog een fotomoment komt door een assistente die bij het zien van het schattige drietal (haha ze moest eens weten…) met ook nog dezelfde ‘jurk’ (zoals Marion riem en halsband noemt) zich even niet kan inhouden en gauw nog met mobiel in de hand komt aanrennen.
Witte wolk
En ja hoor, ook buiten is ie er weer: De witte wolk met blauwe wurm, ook inmiddels klaar. Voor de laatste keer slaan de dames weer op tilt. Na nog even de behoeftes gedaan te hebben gaan we huiswaarts. En u gelooft het vast niet: Bij de snelwegoprit aangekomen blijkt die te zijn afgezet door de politie. Pfff… niet weer!? We keren om een andere route te zoeken en zien een bord dat aangeeft dat we ook via de pont kunnen. Maar ja, de talloze auto’s hebben dat ook gezien, Het is een drukte van jewelste en hoe egoïstisch en monsterlijk bestuurders van auto’s kunnen worden merk je dan op zo’n moment.
Pokie neemt het stuur even over
Er blijkt ook een klein restaurantje bij de pont te zijn en van zo’n verkeerschaos word ik altijd hongerig (ach, ik word altijd wel ergens hongerig van!). Aangezien Marion ook wel trek heeft rijden we even asociaal, egoïstisch en monsterlijk tegen het verkeer in een parkeerplek op en melden ons aan de balie. Heerlijk genoten van werkelijk overheerlijke broodjes en de teckeldames van een frikandel, want dat hebben we allemaal wel verdiend! Tot de volgende keer,
Lieve teckelgroet,
Regina